Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[Julian Tuwim do Ireny po śmierci jej pieska] Julek natychmiast odpowie" "Wczoraj dostałem wasz list z wiadomością o śmierci ślicznego Kubunia, do którego napisałem kiedyś liścik, a którego znałem tylko z fotografii, i to od niedawna. Ale wystarczyła mi wasza miłość dla tego stworzenia, by je pokochać".

W kręgach angielskich znajomych nazywano mnie <>, czyli <>. I nagle pod koniec wojny i tuż po niej zaczęły do mnie napływać wiadomości o puchatkowej karierze, o tym, że książka podobała się, że zyskała w naszym kraju prawo obywatelstwa, że puchatkowe powiedzonka weszły w codzienny język". I są w nim do dzisiaj. To dzięki Irenie Tuwim mamy "to, co tygrysy lubią najbardziej", "małe co nieco", "wszystkich krewnych i znajomych Królika".

Przede wszystkim jednak, co dla żeńskiej optyki ważne, kobieta z wierszy Ireny już nie wstydzi się sama iść po ulicy, rozkoszuje się doświadczaniem miasta i tłumu, konfrontacją ze spojrzeniami przechodniów. Chce, by na nią patrzono. "Kobiety ubierają się dla kobiet, a rozbierają dla mężczyzn", powie Irena pod koniec życia.