Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma gorszej samotności niż ta, którą przeżywa się we dwoje.

Kochać, to znaczy przede wszystkim podejmować ryzyko. Oddawać się komuś, otwierać przed kimś serce, to rzecz niebezpieczna. Może wywołać nieopisane cierpienie. I może wręcz przybrać formę obsesji.

Dlaczego przywiązywać większą wagę tego, co przykre, zamiast pokochać to, co przyjemne?

Jedynie ludzka odwaga i nieprawdopodobna wprost nadzieja pozwala odrodzić się życiu z popiołów.

Po co oglądać to, czego już nie ma, lekceważąc to, co jest?

Jak to łatwo poddać się rezygnacji z powodu tęsknoty, co za wspaniałe bierne cierpienie, godna podziwu powolna śmierć, ale mimo wszystko śmierć.

Nie można znać drugiej osoby na samym początku, żeby kochać, trzeba mieć cierpliwość.

Kochać, to nie znaczy rezygnować ze swojej wolności, to znaczy nadawać jej kierunek.

Kiedy żyjemy razem z ludźmi, nie dostrzegamy w nich zmian, aż w końcu ich tracimy.

...jestem tutaj, wśród tych wszystkich zmarłych, i jak nigdy przedtem czuję, że żyję. Coś się zmieniło, teraz życie nie jest dla mnie prawem, stało się przywilejem.

(...) dlaczego potężne narody wysyłają legiony ludzi na wojny, a nie mogą wysłać choć garstki na ratunek dzieciom?

Jeden dzień, gdy brakuje drugiej osoby, może być o wiele dłuższy niż cały rok, ale to jest także największa przyjemność. Trzeba się oswoić z tym uczuciem.

Szukamy ideału, przywołujemy go, czatujemy na niego, a kiedy się pojawia, obawiamy się go, odczuwamy strach, że nie staniemy na wysokości naszych własnych marzeń, strach przed włączeniem ich w rzeczywistość, za którą stajemy się odpowiedzialni.