Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ruszamy dalej ze swoim życiem tylko wtedy, gdy zaakceptujemy to, co czujemy, i dzielimy się tym.

Ten moment wraca i prześladuje cię, kiedy najmniej się tego spodziewasz. Po prostu kiedy myślisz , że w końcu odnalazłeś drogę, aby zakopać to wszystko gdzieś w głębi siebie, wchodzi do brzydkiej głowy i jesteś w punkcie wyjścia. Z powrotem w bólu. Żalu. Poczuciu winy. A uzdrowienie musi się zacząć od początku.

Dlaczego przyjechałeś po mnie motocyklem, skoro masz SUV-a w garażu?
Patrzy na mnie bezwstydnie, a ja widzę na jego ustach łobuzerski uśmiech, od którego cała się rozpływam.
– Chciałem poczuć, jak obejmujesz mnie mocno ramionami.

Nie czuję rąk, bo przytulam ją tak mocno, ale nie zamierzam puścić. Nigdy.

Oboje w końcu poradziliśmy sobie z przeszłością i ruszyliśmy dalej… razem. Nie próbujemy zapomnieć o niej, nie polubiliśmy jej, ale jest nasza, stanowi część nas i dzięki niej staliśmy się ludźmi, którymi jesteśmy teraz.

Została niecała minuta do końca walki, ale wiadomo, że wszystko może się w tym czasie zmienić - ktoś może wybrać życie, ktoś umrzeć. Nic nie jest z góry przesądzone, dopóki się nie poddasz lub nie wydasz ostatniego oddechu.

Takie coś zawsze tkwi w głowie - nieważne, czy o tym myślisz, czy nie. Te wspomnienia nigdy nie chcą odejść. Coś o tym wiem".

Jestem tylko bohaterką w swoim życiu, przechodzę od rozdziału do rozdziału w książce, którą napisałam jakaś niewidzialna osoba, podczas gdy to ja powinnam być autorką swojej historii.

Zycie nauczyło mnie jednego, nie daj sie im bo inaczej wydrą twe serce...

Prowadzący wchodzi do klatki, a całe moje ciało się napina. Teraz nie ma już odwrotu. Udawałam, że może do tej walki nie dojdzie, że jeszcze mam czas, nim będę musiała ją oglądać.