Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szedłem powoli i tak ostrożnie, jakbym niósł w ręce szklankę pełną wody.
Nie, nie wody... wina albo rosy z kwiatów.
Czegoś bardzo drogiego.

Przykro być pasożytem. Ale co zrobić?

Teraz jestem syty, lecz nie zapomniałem tamtego człowieka i jego trzewika.

Czy warto zakłócać wam syty i ciepły żywot opowieścią o nich - ludziach rozbrojonych?

Często, w bezsenne noce, przypomina mi się kelner z hotelu "Polonia", który uczył się gry na skrzypcach.
Wówczas czuję żal do siebie, że żyję głupio i bezcelowo.