Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwoje ludzi mających własne nadzieje i oczekiwania, własne lęki i plany na przyszłość, to na tym etapie dwa zderzające się ze sobą odmienne światy.

-Ludzie, z którymi mogłam szczerze porozmawiać, odeszli.
- Opuścili cię?
- Nie, umarli.

Do tej pory myślałam, że biorę udział w greckiej tragedii. Tymczasem zaczynam się skłaniać ku opinii, że to raczej komedia sytuacyjna.

Kupno domu wiąże się pewnym niebezpieczeństwem. Zanim jeszcze wejdzie się do środka, człowiek już wie, czy będzie mu się podobał. Podobnie jest z nowo poznanymi ludźmi, kiedy w ciągu pierwszych paru sekund odczuwa się instynktowną sympatię albo niechęć.

Gdy się kogoś lubi, a tym bardziej kocha, ani trochę nie przeszkadza, że ta osoba ma swoją małą obsesję. Nikogo nie nudzi ciągłe wracanie do tego samego tematu.

Niektóre zdarzenie z perspektywy czasu wydają się jedynie koszmarnym snem.

Czuję się tak, jakbym stała na skraju przepaści, wystawiając się na uderzenia porywistego wiatru, i było mi wszystko jedno, czy spadnę, czy też nie. Czasem mam wrażenie, że chyba nawet wolałabym spaść.

W rodzinie człowiek zawsze jest skazany na tę wizję własnej osobowości, którą mu się przypisuje, żeby nie wiem co robił. Można zostać bohaterem wojennym, ale rodzice i tak zawsze będą wspominali jakieś zabawne zdarzenia z okresu przedszkolnego. Trzeba by czmychnąć do Australii, żeby ostatecznie uwolnić się od tego utrwalonego wizerunku. To jak pokój pełen luster, w którym odbicia i odbicia odbić powielają się w nieskończoność.

Każdą budowlę da się rozebrać i na jej miejscu postawić nową, nawet od podstaw. Z ludźmi nie da się tego zrobić.

I co to jest "norma". Nikt nie jest normalny.

Wygrywa ten, kto przywiązuje mniejszą od innych wagę do załatwianych spraw.

Ale nawet przyjaciele potrafią stać się wrogami.

Trudno czuć się dobrze, gdy siedzi się na brzegu rzeki, w której toną ludzie.

Dom rodziców ma tę zaletę, że w jakimś stopniu na zawsze pozostaje naszym domem, nawet gdy się już dorośnie i zamieszka gdzie indziej.