Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Powinienem się wściec na Pana Boga? - zapytałem.
- Nie. To nie Bóg to sprawił, Iwanie.
- A kto?
- Wcześniej czy później przekonasz się, że większość zła na tym świecie czynią ludzie zbyt zaabsorbowani swoimi pomysłami.

- Chyba ją kochałem - powiedziałem, kiedy już byłem w stanie to zrobić.
- Ona też cię kochała.
- Może.
- Kiedyś coś o tym wspominała.
- Co takiego?
- Powiedziała, że przy tobie zapomina o śmierci. Że ofiarowałeś jej lekarstwo na nią - samego siebie. I może na tym właśnie polega miłość, Iwanie.

- (...) Nie umieraj, dopóki nie będziesz naprawdę martwa. A jeśli już musisz, niech to będzie dobra śmierć - dodałem.
- Czyli jaka?
- Taka, kiedy umiera w tobie tylko ta część, która powinna być martwa.