Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie epoki wiktoriańskiej chcieli miłości bez seksu, współcześni chcą mieć seks bez miłości.

Jeżeli opuszczą mnie moje diabły, obawiam się, że ulecą z nimi moje anioły.
- Rilke, wycofując się z psychoterapii, po zapoznaniu się z jej celami.

Wszystko to, co może tworzyć więzy międzyludzkie - wspólne upodobania, fantazje, marzenia, nadzieje na przyszłość, lęki z przeszłości, jest w naszym społeczeństwie bardziej kruche i w większym stopniu należy do sfery wstydliwości niż pójście z kimś do łóżka.

Zadaniem prawdziwych artystów jest wskazanie ukrytych psychologicznych i duchowych warunków określających ich związek ze światem.

Akt twórczy jest spotkaniem.
W grę musi wchodzić odpowiednia forma zaangażowania. Dążenie do celu jest w przypadku człowieka zjawiskiem dużo bardziej złożonym niż to, co zwykliśmy nazywać siłą woli. Dążenie do celu angażuje wszystkie poziomy doświadczenia. Nie wystarczy chcieć, aby osiągnąć wgląd. Nie wystarczy chcieć, aby tworzyć. Ale można chcieć oddać się spotkaniu z pełnym zaangażowaniem i poświęceniem. Głębsze poziomy świadomości są pobudzone w takim stopniu, w jakim zaangażujemy się w spotkanie.

Granice, które człowiek napotyka w życiu, są nie tylko nieuniknione, lecz ponadto posiadają swą wartość. Dla twórczości granice są w istocie niezbędne, bowiem akt twórczy wyrasta z walki człowieka przeciwko wszystkiemu, co go ogranicza.
Świadomość jako taka rodzi się z uzmysłowienia sobie ograniczeń. Ludzka świadomość jest cechą wyróżniającą nasze istnienie; nie rozwinęlibyśmy jej, gdyby nie nasze ograniczenia. Świadomość to poczucie, które wyłania się z dialektycznego konfliktu między możliwościami a ograniczeniami.
Ograniczenia są równie niezbędne jak brzegi rzeki, bez których wody rozlałyby się po ziemi i w efekcie rzek wcale by nie było - zatem rzeka jest wynikiem konfliktu między płynącą wodą a brzegami. Tak samo dla sztuki niezbędne są ograniczenia, by mogła się narodzić.
Twórczość powstaje w wyniku konfliktu pomiędzy spontanicznością i ograniczeniami, które (jak rzeka) nadają spontaniczności różne formy, jako że forma jest zasadniczym elementem dzieła sztuki malarskiej czy wiersza

Jedynie język symbolu czy mitu może wyrazić fundamentalne, archetypowe doświadczenie człowieka. Daimonion przynależy do tych wymiarów doświadczenia, o których językiem dyskursu, językiem racjonalnym zawsze możemy powiedzieć mniej, niż kiedy posługujemy się językiem opowieści.

Spotkanie to zetknięcie się dwóch biegunów. Subiektywnym biegunem jest sam człowiek w trakcie tworzenia. Biegunem obiektywnym jest świat - jest to spotkanie artysty lub naukowca ze światem. Jedno wpływa na drugie i żadnego nie można zrozumieć, jeśli drugie zostanie pominięte. Tworzenie jest procesem, działaniem - w szczególności procesem, w którym dochodzi do wzajemnego związku pomiędzy jednostką i jej światem.

W świecie, w którym liczba jest środkiem identyfikacji, w świecie, w którym normalność określa się jako umiejętność nieprzejmowania się, w którym o seks jest tak łatwo, że jedynym sposobem zachowania swego ja jest zdobycie umiejętności odbywania stosunków bez własnego zaangażowania - trudno się dziwić, że w takim świecie miłość i wola stają się czymś coraz bardziej wątpliwym, a nawet, jak sądzą niektórzy, niemożliwym do osiągnięcia.

Pisząc wiersz, odkrywamy, że po to, by dopasować określoną treść do takiej, a nie innej formy, musimy przeszukać wyobraźnię w celu znalezienia nowych treści. Odrzucamy niektóre ze sposobów ich wyrażania, a wybieramy inne za każdym razem starając się od nowa nadać wierszowi kształt jak najbardziej zbliżony do założonej formy. Proces kształtowania doprowadza nas do znalezienia nowych treści, o których nawet nie marzyliśmy. Forma nie jest zatem jedynie czynnikiem eliminującym treści, na które nie znaleźliśmy miejsca w naszym wierszu, służy pomocą w znajdywaniu nowych znaczeń, jest bodźcem do ich skondensowania, uproszczenia i oczyszczenia - wreszcie do odkrycia bardziej uniwersalnego wymiaru dla treści, które chcemy wyrazić.

Odziedziczyliśmy niesłychaną ilość dóbr - ale prawie żadnych wartości, symboli czy mitów, które mogłyby nadać im sens i być podstawą odpowiedzialnego wyboru.

Miłość nie może wzrastać bez namiętności.

Eros stanowi o witalności kultury. A gdy zwalnianie napięcia zastępuje twórczego erosa, wówczas mamy pewność, że następuje upadek cywilizacji.

Im bardziej bezosobowy "kafkowski" staje się proces leczenia, tym bardziej redukowane jest poczucie odpowiedzialności pacjenta za wynik tego leczenia.

Wyróżniano dwa rodzaje intencjonalności: <> - odnoszące się do poznawania rzeczy poszczególnych, to znaczy rzeczy, które faktycznie istnieją, i <> - ujmujące stosunek przedmiotów do pojęć ogólnych, czyli poznanie przez konceptualizację.

Wgląd, "olśnienie" : wewnątrz jednostki odbywa się gwałtowne starcie, którego jedną stroną są świadome myśli, a drugą pewien wgląd, perspektyw, która walczy o przyjście na świat. Narodzinom tym towarzyszy lęk, poczucie winy, ale także radość i satysfakcja, które są nierozerwalnie związane z pojawieniem się nowej idei lub wizji.