Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...)należy być wdzięcznym losowi za to, co daje, i za to, co pozostawia, a nie mieć żalu, że coś zabiera czy też nie ofiarowuje większych przywilejów.

Raje są po to, aby je utracić, a wygnani – aby już nigdy nie oglądać Boga.

To było jak źródło życia, jak woda, jak chleb... Taka miłość. Cielesna i duchowa. Takie oddanie się komuś jest cudowne, życzę ci, żebyś doświadczyła kiedyś czegoś takiego, nawet gdyby to miało doprowadzić cię do zguby.

Bo zwierzę, wiadomo, poluje jak głodne, a człowiek zabija dla przyjemności, którą czasem nazwie inaczej, bardziej szumnie, honorem, wiarą czy obowiązkiem...

Sztuką jest najpierw pomóc sobie, aby móc pomagać innym.