Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wolność sprawia, że ludzie stają się bezmyślni, i to jest szczęście. Nie masz przeciwnika, któremu nieustannie musisz stawiać czoło.

Czym jest szaleństwo? Znika po prostu rzeczywistość, jej miejsce zajmuje surrealizm.

Ojczyźniani ideolodzy nie mogą sobie wyobrazić, że można kochać rzeczy, których nie da się znieść, że miłość i przesyt mogą być tym samym, że są rzeczy pomiędzy, które składają się z czegoś innego, niż jest się w stanie opisać.

Każda historia rodzinna jest prywatną kalką historii epoki.

Pisanie ma więcej wspólnego z milczeniem niż z mówieniem. Zdania mówią coś, oczywiście, ale uzgodniłam to wcześniej ze sobą, w porozumieniu z milczeniem, nie z mówieniem. Nigdy nikomu nie powiedziałabym, że morze jest wielką łąką, a piana na wodzie rzeżuchą wodną. Nie powiedziałabym tego nawet samej sobie.

Piękno daje nam oparcie, chroni lub oszczędza człowieka. Brzydota czyni każde otoczenie nieprzychylnym, uniemożliwia zadomowienie się.

Nie myśl, gdzie nie trzeba.

Zaczęłam pisać, bo byłam samotna, to była moja druga wielka samotność.

Skupiałam się na świecie zewnętrznym, żeby nie wpaść we wnętrze, nie być skazaną na siebie.

Wiatr jest zimniejszy od śniegu, pragnienie męczy bardziej niż głód.

Cer znaczy po rumuńsku „niebo”, a cerere oznacza „podanie”. Rumuńskie podanie jest więc petycją do nieba, czyli na nic się nie przyda.

Moja ojczyzna była/ pestką jabłka, między/ sierpem a gwiazdą / czyhała pułapka.

Język znosi czas, wciąga to, co przeżyte, w opętańcze poszukiwanie słowa, taktu, dźwięku. Ta dokładność posiada bezwzględność i siłę przyciągania, z której nie potrafię się wyzwolić.

Głód jest największym złodziejem, kradnie wszystkim innym uczuciom moc obowiązywania i działania.

Piosenka w głowie była kryjówką, piękną, przenośną kryjówką.

Cer znaczy po rumuńsku „niebo”, a cerere oznacza „podanie”. Rumuńskie podanie jest więc petycją do nieba, czyli na nic się nie przyda.

Głód wymazuje wszystkie wytyczne cywilizacji i ustala własne prawa, brutalizuje wszystko.

Moja mama (…) była zdania, że w mieście, inaczej niż na wsi, można założyć wszystko, bo „ w mieście i tak nikt cię nie zna”.