Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dostała jedynie złudne nadzieje i zmanipulowane przez umysł emocje.

Zło jest prawdziwe. To istota żyjąca pod powierzchnią, czekająca na słabość, która pojawia się, gdy życie pokonało nas do tego stopnia, że zatracamy realizm, a wszystko, co wydawało się, że wiemy, jest w rzeczywistości inne. Wtedy wiadomo, że potwór ma twoją twarz, żyje twoim życiem i patrzy twoimi oczami".

- bierz to, co dają i ciesz się tym. Nigdy nie wiesz, kiedy wszystko zostanie ci odebrane.

nikt nie jest „normalny”. To nawet nie jest właściwe słowo, ponieważ
wszyscy się od siebie różnimy.

- To prawda, jestem. Wypijmy za lepsze czasy, długie przyjaźnie i za szczęście!
(...)
- Za długie przyjaźnie i rodzinę, którą sami sobie wybieramy.

-Pachniesz jak niebezpieczeństwo i ekscytacja... jak to możliwe?
- Niebezpieczeństwo jest ekscytujące, ale jedyną osobą w niebezpieczeństwie jestem tu ja.
- Naprawdę? Dlaczego? Bo jestem Batmanem? - żartuje i podnosi głowę, żeby spojrzeć mi w oczy.
- Nie. Jestem w niebezpieczeństwie, bo mnie rozbrajasz, odurzasz i oczarowujesz. Grozi mi niebezpieczeństwo, że oddam ci serce, a ty go nie będziesz chciała.

Wiem, że muszę w końcu zacząć normalnie żyć, ale moja głowa nigdy mi na to nie pozwoli. Tamtego dnia zabito mi duszę, a wrażliwe serce nie może bez niej żyć. Wyryte na nim i na ciele blizny pozostaną ze mną już na zawsze...

Jeśli powiesz o tym, co się dzieje w tym domu, otworzę twoją mięsną koszulę i pokażę ci moją pięść miażdżącą twoje zdradzieckie serce.

Nie powiem, że nadszedł czas na krok naprzód, Nino. Tylko ty możesz wyczuć odpowiedni moment. Powiem po prostu, że jestem tutaj. Jestem tutaj dla ciebie. Nie kierują mną żadne motywy, nie mam planu B. W ogóle nie mam żadnych planów. Będę tutaj jutro (...). Będę tutaj pojutrze, codziennie, tylko po to, żeby być blisko ciebie.

Ściąga że mnie ubrania dotykiem delikatnym jak u kochanka; to pieszczota, która ukrywa swoje prawdziwe oblicze- oblicze potwora".

Tak na­praw­dę nigdy nie wiesz, że twoja ro­dzi­na nie jest zwy­czaj­na, do­pó­ki nie do­ro­śniesz i nie zdasz sobie spra­wy, jak nie­sa­mo­wi­cie dziw­ne były różne wy­da­rze­nia. Ale wtedy jest już za późno, nie­nor­mal­ność zbie­ra swoje żniwo.

- Dlaczego? - powtórzyła cicho, oddychając coraz wolniej.
Opuściłem aparat i popatrzyłem na nią. Oczywiście by nie zrozumiała. Oni nigdy nie rozumieli. Dopiero na samym końcu to do nich docierało.
- Bo uwiecznienie stworzenia anioła, dobrego czy złego, to świętość.
Nie kpiła, nie patrzyła na mnie. Pokiwała tylko nieznacznie głową.
- Powinieneś... powinieneś wiedzieć... - Jej usta nie poruszały się , gdy wprawiała struny głosowe w ruch. - Nie jestem aniołem. Grzeszyłam, a po śmierci nic na mnie nie czeka.

Grzech, deprawację i morderstwo.
Moja rola za obiektywem była nałogiem, koniecznością. Stałem się częścią ich życia, a czasami też śmierci. Rejestrowałem wszystko w kadrze.
Pstryk.