Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bałem sie, że zostawi mnie samego wiatrowi i ciemności. Już kiedyś zostałem porzucony i już nigdy więcej nie chciałem doświadczyć podobnej sytuacji.

Ponieważ nigdy nie brałem wszystkiego zbyt serio,kiedy zelżał ból wywołany stratą,wesołe wspomnienia powróciły.

Wydaje mi sie, że przeżyłem swoje życie jak łgarz,gdyż czasem trudno jest oddzielić marzenia od rzeczywistości.

Wystawianie sie na niebezpieczeństwo nie tyle pozwala unikać prób, na jakie wystawia nas życie,co umożliwia zobaczyć "zwyczajne życie" we właściwej perspektywie, docenić jego wartość i pokochać je.A nieodparty pociąg do wspinaczki przejawia sie raczej w wyruszeniu w drogę niż przybyciu na miejsce; jego istota tkwi nie tyle w konkretnym osiągnięciu,co raczej w postanowieniu, żeby wyruszyć w góry, żeby działać.

To, że wszystko sprowadza się do szczęścia, przypadku, przeznaczenia, bez względu na to, jakie się nie posiada umiejętności, wydaje sie takie niesprawiedliwe, takie niedorzeczne i zdaje się absolutnie zaprzeczać choćby cieniowi wrażenia, że się panuje nad sytuacją.

Kiedy umierałem wściekły i mój świat oddalał się, Mal zawirował nad lodową ścianą skalną, po czym grzmotną cieżko i legł w bezruchu u podstawy.

Spojrzałem poza nią na odgrodzonego zasłonami mężczyznę i zastanawiałem się, czy śniła mu sie usiana gwiazdami ciemność i czy czuł, jak ciężar jego życia wsiąka w ziemię.

Pomyślałem, jak niebezpieczne może okazać sie pragnienie czegoś za bardzo, szczególnie jeśli chce się czegoś nie wiedząc dlaczego.To była pułapka w którą sam tak łatwo wpadłem.

- To nie jest najlepszy powód, żeby sie wspinać, Ari- stwierdziłem.
- Jest tak samo dobry, jak każdy inny - powiedział stanowczo, ucinając dyskusję".