Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wojciech Pokora był przykładem chodzącej szczerości wypłukanej z hipokryzji. Co ważne, to również facet, który mimo dość dorosłego wieku, nie stracił poczucia humoru. On miał i nadal ma niezły ubaw z życia, choć nie brakowało w nim chwil zwątpienia, smutku, łez, a nawet tragicznych sytuacji, do dzisiaj wywołujących palpitacje serca. Krótko mówiąc, bardzo daleko mu od stereotypowego zgorzkniałego starszego mężczyzny. [...] Bierzmy z niego przykład, bo warto. Cieszmy się z każdego dnia i nie narzekajmy, jeżeli nie ma takiej potrzeby.

Z reguły ci, którzy na scenie są zabawni, w domu bywają ponurzy. Z Panem jest podobnie?

Nie uważam się za wesołą osobę. Nigdy nie lubiłem brylować w towarzystwie, tak jak potrafią to inni. Ja raczej stoję z boku i słucham. Czasem zdarzy mi się coś powiedzieć, jeśli już uznam, że to będzie dość mądre, ale w domu raczej milczę.

Wielu aktorów uważa, że ostatnia rola jest tą najważniejszą. Co to będzie w Pańskim przypadku?

Myślę, że moje życie jest jednym wielkim filmem, w którym gram główną rolę i ta chyba jest najważniejsza. A scenografia? Oby jak najwięcej plenerów na mojej działce. Tam chciałbym, się zestarzeć. W końcu jestem jeszcze młody!