Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ile razy mi się zdaje, że już dochodzę do prawdy, przekonuję się, że mam tyle, co nic.

Głupcowi pisane jest powtarzać historię. Mądry człowiek ma dość rozumu, by tego uniknąć.

Głos szeptał, żebym się nie martwiła, chociaż rozsądek mówił, że powinnam. Namawiał mnie, żeby zwolnić, kiedy akurat się spieszyłam; żebym była miła, gdy pałałam złością; żeby słuchać, gdy rozpaczliwie chciałam, by to mnie słuchano.

-To o to tutaj chodzi? - spytałam. - O pieniądze?
- A nie jest tak, że zawsze chodzi o pieniądze?

-Ooch, „dopóki”, a nie „jeśli”? Czy to oznacza, że awansowałam z „o ile” na „kiedy”?

Tyle tylko, że powinność nie miała tu nic do rzeczy, gdyż robiąc to, co należało, pozbawiłabym się tego tutaj.

Zdana na siebie. Moja mama nie żyła, biologiczny ojciec pozostawał w śpiączce, najlepszy przyjaciel zachowywał się tak, jakby jego ciało przejął jakiś kosmita, moja współlokatorka przepadła, a tatę i przybraną matkę dzieliło ode mnie pięć tysięcy kilometrów. Czułam się jak jedna z tych unoszących się na głębokiej wodzie jasnopomarańczowych boi w oceanie. Tyle tylko, że tamte przytrzymywała lina. Ja byłam zdana na siebie.

Nie jesteś bezsilna. (...) Znasz prawdę. Już w samym tym jest siła.

...i pojęłam,że ta pewność siebie to taki sam pozór jak jego pensówki i postawiony kołnierzyk. Znamiona osoby, w jaką usilnie starał się zmienić. Za tą maską krył się dzieciak z parszywej okolicy, wdziewający ciuchy kogoś innego.