Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomyślałem, że to wszystko jest absurdalne. Zimne świeże powietrze wpadające do pokoju miało zdrową mineralną woń; pragnąłem, żeby zawierały się w nim wszystkie składniki odżywcze, których potrzebuję, żeby ta obecna w powietrzu przyprawa, stanowiąca destylat wody, soli, skał, ziemi i roślin Enon, mogła stać się pokarmem, który mnie pożywi, oraz lekiem, który mnie uleczy.

Życie odczuwałem jako destylat smutku i złości.

Jestem koneserem dnia. Czasem siedzę we łzach. Czasem siedzę ogarnięty niemą, niewytłumaczalną i łamiącą serce radością.

Nawet jeżeli ja, uwiązany do istnienia, nadal muszę cierpieć za sprawą radości, jaką było moje życie z Kate, skończone, nienaruszone, pozostające w ostrym i druzgocącym kontraście z moim życiem bez niej. I właśnie ta radość stanowiła miarę oraz źródło mojej rozpaczy.