Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo chcieć to szukać sposobu, nie chcieć to szukać powodu /Jakub Ćwiek/.

a_iwka: Jest Pan uznawany za wnikliwego obserwatora i komentatora codziennych wydarzeń. Jakie cechy współczesnej polskiej rzeczywistości drażnią Pana i irytują, a jakie budzą Pański entuzjazm?
Janusz Rudnicki: Polska rzeczywistość to Polacy. Drażni mnie upór, z takim chłopskim zacietrzewieniem. Picie na umór. Obsesja na punkcie opowiadania dowcipów, najczęściej średniej jakości. Notoryczne kalkulacje, co i gdzie bardziej się opłaca. Jęczenie, że jest coraz gorzej, podczas gdy jest coraz lepiej... Entuzjazm? Czarny humor. I to, że czasami są tak cudownie pojebani.

Booknerd: Pisze Pan po katalońsku, a nie hiszpańsku. Czy uważa Pan, że przyczyną małej popularności Pańskich książek w Hiszpanii jest tylko bariera językowa, czy może jest to związane z czymś innym?
Jaume Cabre: Nie mógłbym pisać w żadnym języku poza ojczystym. Choćby Pan bardzo dobrze znał niemiecki (na przykład), nie byłoby to wystarczającym powodem, by tworzyć poezję w tym języku. Mogę pisać tylko w języku, który wypływa z serca, w języku mojej matki.

Marquez: Krytycy twierdzą, że z tekstów składających się na "Książkę twarzy" wyłania się portret konkretnego człowieka, może nawet autoportret. Kim jest ukryty (wirtualny) nadawca wszystkich esejów - czy jest to Marek Bieńczyk, czy też pewien konstrukt narracyjny?
Marek Bieńczyk: Pisząc, zawsze tworzymy "konstrukt narracyjny". Jan Jakub Rousseau w swych słynnych "Wyznaniach", choć tak bardzo "szczery", choć tak bardzo obnażający swoje "ja", również tworzy konstrukt. Oczywiście ten konstrukt jest też autoportretem w tym sensie, że ujawnia, jak się mawiało niegdyś, ważne dla autora tematy wyobraźni, jego - jak lubię to dzisiaj nazywać - tagi egzystencjalne. To jest Marek Bieńczyk, ale to nie jest Marek Bieńczyk jeden do jednego. To jest Marek Bieńczyk przerobiony przez Marka Bieńczyka.