Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rodzimy się w jeden dzień. Umieramy w jeden dzień. W jeden dzień możemy się zmienić. I w jeden dzień możemy się zakochać. Wszystko może się zdarzyć w ciągu zaledwie jednego dnia.

Cały świat to scena,
A ludzie na nim to tylko aktorzy.
Każdy z nich wchodzi na scenę i znika,
A kiedy na niej jest, gra różna role.

- Miłość to znamię? [...]
- To coś, co nigdy nie zniknie, nieważne jak bardzo byś chciała.

... że najważniejsze jest nie to, aby być, ale to, w jaki sposób być.

Bywa, że zdajemy sobie sprawę z istnienia jakiejś rzeczy, dopiero kiedy jej zabraknie-dzięki pustej przestrzeni, jaką po sobie pozostawiła.

Zabawne, są rzeczy, których się boimy, póki się nam nie przydarzą, a wtedy wcale nie okazują się straszne.

Pokazał mi, jak się zgubić, a potem ja sama, pokazałam sobie, jak siebie odnaleźć.

W wyobraźni zawsze potrafiłam robić piruety i skoki, ale gdy wychodziłam na lód, ledwie umiałam utrzymać łyżwy równolegle. Kiedy podrosłam, tak samo było z ludźmi: w myślach jestem śmiała i bezpośrednia, ale słowa i gesty, na które rzeczywiście potrafię się zdobyć, wydają się okropnie potulne i uprzejme.

- Istnieje olbrzymia różnica, Lulu, pomiędzy z a k o c h a n i e m się w kimś i k o c h a n i e m kogoś.
Czuję, jak twarz robi mi się gorąca i nie bardzo rozumiem czemu.
- Czy to nie sekwencja: B wynika z A?
- Musisz się zakochać, żeby kogoś kochać, ale zakochanie się to nie to samo, co kochanie kogoś.

[...] nieustannie zdarzają się rozmaite rzeczy, ale jeśli nie staniesz im na drodze, to cię ominą.

Podróżowanie to nie jest coś, do czego się nadajesz. To coś, co robisz. Jak oddychanie.

A postaci, które udajemy, już w nas są. Dlatego przede wszystkim je odgrywamy.

To odwaga wkroczyć na nieznane terytorium.

- Żeby z n a l e ź ć przyjaciela… - zaczyna.
- Trzeba b y ć przyjacielem – kończę (…).

Czas nie czeka na nikogo.

Nikt nie jest tym, za kogo się podaje.

[...] świat dzieli się na dwie kategorie ludzi: tych, którzy robią różne rzeczy i tych, co tylko patrzą. Ludzi, którym przydarzają się różne przygody, i nas, pozostałych, którzy po prostu brną przez życie.

Strachu nie trzeba tłumaczyć. Krzyk brzmi tak samo w każdym języku.

Być albo nie być: oto jest pytanie. (...) Co jednak jeśli Szekspir - i Hamlet - zadawali niewłaściwe pytanie? Co jeśli naprawdę brzmi ono nie czy, ale jak być?

Nie potrafię się przed nikim otworzyć, bo boję się, by nie dostać drzwiami w twarz.

I dociera do mnie, że naprawdę zostałam
napiętnowana. Nieważne, czy nadal go kocham, czy on kiedykolwiek mnie kochał odmienił moje życie. Pokazał mi, jak się zgubić, a potem ja sama pokazałam sobie, jak siebie odnaleźć.
Może mimo wszystko wypadek nie jest na to właściwym określeniem. Może brzmi ono: cud.
Albo może to nie cud. Może to po prostu życie. Kiedy się na nie otwieramy. Kiedy stajemy na jego drodze.

Kiedy mówimy tak.

Czasem najlepszy sposób, by się dowiedzieć, co należy zrobić, to zrobić coś wręcz przeciwnego.

[…]podwójne szczęście jest wtedy, gdy dwie połówki znajdą się nawzajem.

Jeżeli czas jest płynny to jeden dzień może trwać wiecznie''.

-Naprawdę uważasz że tak to działa? Że życie może się zmienić ot tak, po prostu?

-Myślę, że nieustannie zdarzają się rozmaite rzeczy, ale jeśli nie staniesz im na drodze, to cię ominą. Podróżując, ustawiasz się na ich kursie.

Może mimo wszystko 'wypadek' nie jest na to właściwym określeniem. Może brzmi ono: cud. Albo może to nie cud. Może to po prostu życie. Kiedy się na nie otwieramy. Kiedy stajemy na jego drodze. Kiedy mówimy 'tak'.

Z d u m i e w a j ą c e rzeczy zaczynają się dziać, kiedy prosimy o pomoc.

- Wy, Amerykanie, jesteście tacy brutalni. Pochodzę z Holandii. Najgorsze, co mógłbym zrobić, to ją przejechać rowerem.
- Będąc na haju! – dodaje Melanie.
- Okej, to możliwe – przyznaje Willem.

[...] pomógł mi zrozumieć, że najważniejsze jest nie to, aby być, ale to, w jaki sposób być.

Cały świat to scena,
A ludzie na nim to tylko aktorzy.
Każdy z nich wchodzi na scenę i znika,
A kiedy na niej jest, gra różne role...