Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cyfrowe narzędzia nie mają własnej osobowości, intencji ani pragnień. Są tym, czym je uczynimy.

Liczba zindeksowanych dokumentów wzrosła o kilka rzędów wielkości, ale zdolność użytkownika do przeglądania dokumentów już nie.

Internet powstawał przy założeniu, że będzie wspomagał współpracę. Z kolei komputery osobiste, ... , pierwotnie miały być narzędziami wspierającymi indywidualną kreatywność.

Najważniejszą lekcją z narodzin komputera jest jednak świadomość, że innowacyjne rozwiązania są niemal zawsze owocem grupowego wysiłku, wizjonerzy potrzebują partnerów w postaci inżynierów, a kreatywność wymaga czerpania z wielu źródeł.

Nie widzę powodu, dla którego ktokolwiek mógłby chcieć posiadać komputer na własność” – oznajmił szef DEC-a Ken Olsen w maju 1974 roku.

Szef ośrodka badawczego Xeroxa z Webster w stanie Nowy Jork wyjaśnił mu: „Kopiarki zawsze będą ważniejsze dla społeczeństwa niż komputery”.

Dla każdej innowacji niezmiernie ważna jest publiczna świadomość jej istnienia.

Po części ze względu na to, jaką masę stron i odsyłaczy przetwarzała, Page i Brin nazwali swoją przeglądarkę Google – od liczby googol, czyli jedynki ze stu zerami.

Przyszłość może należeć do ludzi, którzy będą potrafili najlepiej i najskuteczniej współpracować z komputerami.

Załóżmy, że masz pół rozwiązania w swoim mózgu, a ja pół w swoim. Jeśli usiądziemy razem przy stole, może się zdarzyć, że zacznę jakiś temat, ty dopowiesz resztę i od razu wywołamy burzę mózgów. Jak moglibyśmy pracować w ten sposób będąc odseparowani?

Dla człowieka nie jest niczym dziwnym, kiedy zapach kawy przywołuje obraz sukienki, która miała na sobie jego przyjaciółka, kiedy ostatni raz pili razem kawę. Maszyna z kolei potrafi powiązać ze sobą wyłącznie te fakty, do których łączenia została zaprogramowana.

Jedynym, co nas ogranicza w pracy z komputerem, jest nasza własna wyobraźnia.

Komputery mogłyby stać się dużo potężniejsze, gdyby zaprogramować im umiejętność łączenia ze sobą niepowiązanych informacji.

Lubię myśleć (i
im więcej, tym lepiej!)
o cybernetycznych łąkach,
gdzie ssaki i komputery
żyją wspólnie w nieustannym
programowaniu harmonii,
podobnej do czystej wody
dotykającej jasnego nieba.

Pogarda, jaka kontrkulturowcy odczuwali dla scentralizowanej władzy, stała się fundamentem rewolucji z udziałem komputerów osobistych.

Korzeni dzisiejszej cyberrewolucji należy szukać we wspólnotowości i wolnościowych poglądach hipisów. W naszym pokoleniu większość ludzi gardziła komputerami, które postrzegano jako ucieleśnienie scentralizowanej kontroli. Mimo to mała grupa, którą nazwano później "hakerami" - zaakceptowała komputery i postanowiła przemienić je w narzędzia wyzwolenia.

Młodociani programiści, którzy w pełni świadomie odciągnęli resztę cywilizacji od scentralizowanych komputerów typu mainframe, pomogli zbudować autostradę do przyszłości.

Wzajemne oddziaływanie techniki i sztuki owocować będzie całkowicie nowymi formami ekspresji oraz formułami medialnymi. Autorami tych innowacji będą ludzie potrafiący połączyć piękno z inżynierią, humanistykę z techniką oraz poezję z procesorami.

Na czele rewolucji technologicznej stali ludzie potrafiący połączyć twórczo naukę i humanistykę.

Stworzenie komputera osobistego, pomyślanego pierwotnie jako narzędzie mające wzmacniać kreatywny potencjał jednostki, w nieunikniony sposób doprowadziło do powstania modemów, usług internetowych, a w końcu Facebooka, Flickra i Foursquare'a.

Pojawienie się internetu w istotny sposób ułatwiło pozyskiwanie i opracowywanie wkładu wnoszonego przez tysiące, a nawet miliony anonimowych współpracowników. Utorowało to drogę do powstania wielu innowacyjnych systemów bazujących na zbiorowej mądrości tłumu, między innymi wyszukiwarki Google, Wikipedii, przeglądarki Firefox czy też oprogramowania GNU/Linux.

Najbardziej rewolucyjnym aspektem internetu było to, że nie tylko ułatwiał on współpracę w obrębie zespołów, ale także umożliwiał współdziałanie rzeszy obcych sobie ludzi.

Powstanie internetu umożliwiło wprawdzie współpracę na odległość, ale kolejną lekcją płynącą z historii innowacji w epoce cyfrowej jest to, że zarówno współcześnie, jak i w przeszłości fizyczny kontakt między współpracownikami zawsze wychodził współpracy na dobre.

Ludzie nie wymyślają w internecie niczego nowego, a jedynie rozwijają idee, które istniały już wcześniej.

Wśród twórców internetu i komputera nie brakowało jednostek wybitnych, ale prawda jest taka, że większość z ich osiągnięć możliwa była dzięki pracy zespołowej.

Innowacje znacznie częściej bywały dziełem grupy ludzi niż rezultatem nagłego olśnienia samotnego geniusza.

Inżynierię komputerową czeka gwałtowny rozwój, a medycyna będzie się rozwijać wraz z nią. Ten proces ma charakter koewolucyjny.

Nieustannie rewidujemy listę rzeczy, których nie potrafią robić maszyny, takich jak gra w szachy, prowadzenie samochodu czy tłumaczenie z jednego języka na inny. Stopniowo skreślamy z niej kolejne pozycje, w miarę jak maszyny nabywają coraz to nowych zdolności. Pewnego dnia dotrzemy do końca tej listy.

Najważniejsza lekcja płynąca z trzydziestu pięciu lat badań nad sztuczną inteligencją jest taka, że trudne problemy są łatwe, a łatwe problemy są trudne.

Wciąż jeszcze nie rozumiemy, w jaki sposób procesy zachodzące w mózgu umożliwiają wyłonienie się inteligencji; nie wiemy też, jak skonstruować maszyny dorównujące inteligencją człowiekowi.