Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiecie, czego ludzie pragną najbardziej? Bardziej niż miłości, bardziej niż pieniędzy, bardziej niż pokoju na świecie? Czuć się normalnie. Chcą mieć świadomość, że ich uczucia, ich życie, ich doświadczenia są takie same jak innych ludzi.

Można mieć wszystko, czego się kiedykolwiek pragnęło, by uświadomić sobie, że pragnęło się nie tego, co trzeba.

- Do nikogo nie dzwoniłem. Nic nie robiłem.
- Przez trzy godziny?
-Czekałem, pani sierżant. Siedziałem na sofie i czekałem, aż mój świat się naprawi. Potem, kiedy tak się w żadem magiczny sposób nie stało, zadzwoniłem na policje.

Bez smutku nie może istnieć szczęście, co znaczy, że stan wiecznej szczęśliwości tak naprawdę nie będzie tak błogi. Prawdę powiedziawszy, to byłby irytujący. Nic, czego można pragnąć, nic, czego można wyczekiwać, nic do roboty.

Można być zakochanym, a mimo to czuć się niesamowicie samotnie.

Bywa, że nie da się odkręcić tego, co się zrobiło, nie da się cofnąć raz wypowiedzianych słów.

Taki już był ten świat... Nasrać, wytrzeć, spuscić wodę, znowu nasrać...

- Bywają rzeczy, których nie da się odzyskać, gdy raz się je utraci - szepnęłam.
- Wiem.
- Nawet jeśli się ich pragnie. Nawet jeśli się szuka i modli, i zaczyna wszystko od początku. To nie ma znaczenia. Istnieją rzeczy, których nie da się odzyskać. Nie można być nieświadomym tego, co się miało okazję poznać.

Dostrzegamy nadchodzące wielkie rzeczy i szykujemy się do odegrania głównych ról w naszych własnych, prywatnych dramatach. I oczywiście przegapiamy to wszystko, co się dzieje pomiędzy "ważnymi rzeczami". Codziennie życie, zwyczajne i tyle. Nic, co można świętować. Nic, nad czym można się użalać. Po prostu zadania, które trzeba wykonywać.

Nie chcemy czuć się wynaturzeni, inni czy odosobnieni. Chcemy być po prostu tacy jak wszyscy inni, a przynajmniej tacy, jak nakazują telewizyjne reklamy viagry, botoksu czy kredytów konsolidacyjnych.

Dążąc do normalności, będziemy ignorować to, co musimy ignorować. Będziemy tuszować to, co musimy tuszować. I będziemy lekceważyć wszystko, co musimy lekceważyć, abyśmy mogli podtrzymywać iluzję perfekcyjnie wyregulowanego szczęścia.

Można być zakochanym, a mimo to czuć się niesamowicie samotnym. Można mieć wszystko, czego się kiedykolwiek pragnęło, by uświadomić sobie, że pragnęło się nie tego co trzeba.

Czy małżeństwo nie powinno być rozmową, która trwa całe życie?