Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Interesuje mnie to, jak znajdujemy sposoby, by czuć się lepszym od innej osoby lub grupy. Tak jest zawsze i wszędzie. Nieważne, jak to nazwiemy, ale uważam, że to najgorsza strona naszej osobowości, ta potrzeba znalezienia kogoś, kogo moglibyśmy poniżyć.

Ludzie przeważnie nie zdawali sobie sprawy, że przeżywają życie, kiedy je przeżywali.

Strach przed cierpieniem jest zbędnym cierpieniem.

Myślała o tym, że życie jest mimo wszystko darem - że kiedy człowiek się starzeje, zaczyna rozumieć, iż bardzo wiele chwil to nie były tylko chwile, to były dary.

Gdybyś nie zauważył [...] to ludziom twardnieje serce dla osób, które skrzywdzili. Bo nie mogą tego znieść. Dosłownie. Tej myśli, że wyrządziło się komuś krzywdę. Że to ja wyrządziłem krzywdę. Dlatego wyszukujemy sobie najrozmaitsze powody, które mają usprawiedliwić to, co zrobiliśmy".

Książki dały mi różne rzeczy. I właśnie to chce to powiedzieć. Dzięki nim czułam się mniej samotna.

Daj ludziom mówić. Większość z nich, czując się swobodnie, sama założy sobie stryczek na szyję.

A psychicznie, tak naprawdę nie przypuszczam, żebym była bardziej obłąkana niż jakiekolwiek stworzenie na tej planecie

Zawsze jesteśmy samotni. Rodzimy się w samotności. Umieramy w samotności.

(...) miłości nie odsuwa się niedbale na bok, jakby była ciastkiem leżącym na półmisku obok innych ciastek, które wrócą, okrążywszy stół. Nie, jeżeli miłość była osiągalna, wybierało się ją albo nie.

Nie dało się powstrzymać pewnych uczuć, niezależnie od postępków tej drugiej osoby. Człowiek musiał po prostu zaczekać. Uczucia w końcu mijały, zastępowane przez inne. Albo czasem nie mijały, tylko gniotły się ściśnięte w małym pojemniku i zwisały niczym kawałek ozdobnego łańcucha gdzieś na obrzeżach umysłu.

Któż nie ma swojego koszyka z podróżami?

Wielu z nas wielokrotnie uratowała dobroć obcych ludzi, ale po chwili zastanowienia uznajemy, że zdanie to brzmi banalnie, jak hasło na samochodowej naklejce. I właśnie to mnie smuci, fakt że piękne i prawdziwie stwierdzenie jest używane tak często, że staje się powierzchowne, jak hasło z naklejki [s.90].

Jej życie również było niegdyś "gorączkowe i nerwowe". Zaczekaj tylko - pomyślała. -Każdemu się wydaje, że wszystko wie, a tymczasem nikt nic nie wie.

-Jesteś wygłodzona.
-Ja także. /.../ Wszyscy jesteśmy.

Niektórzy z nas potajemnie kochają się w destrukcji.

Świat wciąż ocenia. Jak to zrobić, żeby nie czuć się gorszym od innych?

- Czasami człowiekowi się wydaje, że nie może wygrać.
- Nie możesz wygrać - powiedział Henry.
- Staraj się tylko, jak potrafisz.

A teraz było już za późno. Nikt nie chce wierzyć, że na coś może być za późno, ale zawsze kiedyś zaczyna się robić za późno, a potem już jest za późno.

str.336.

Wyglądała zupełnie inaczej niż kobieta, z którą się ożenił, choć mu to specjalnie nie przeszkadzało. Zdumiewało go tylko, jak bardzo człowiek może się zmienić.

To wszystko było niepojęte. /.../ Co ona sobie wyobrażała, że kim jest na tym świecie, na tym dziwnym i niezrozumiałym świecie?

On ją kocha. Dlatego z nią wytrzymuje.

Niezależnie od tego, co kryło się w ludzkich żywotach (niektóre z mijanych domów musiały zawierać w sobie bolesne i ciężkie utrapienia, Jane wiedziała coś o tym), ludzie mimo wszystko czuli się w obowiązku obchodzić święta, ponieważ wiedzieli skądś, każdy na swój sposób, że życie jest czymś, co należy celebrować.

Jane w milczeniu nabrała tchu i pomyślała, że nie zazdrości tym dziewczętom z lodziarni. Za znudzonymi oczami kelnerek podających lodowe desery kryła się - Jane wiedziała o tym - żarliwość, głębokie pragnienia i wielkie rozczarowania; czekało je mnóstwo nieporozumień, a ponadto (co bardziej wyczerpujące) gniew. Och, zanim z tym skończą, będą kogoś obwiniać, obwiniać i obwiniać, a potem także i tym się zmęczą.

Żartowali sobie później z tego, że dziewczyna, stawiając na stoliczki ich kubki z kawą, nie ma pojęcia, że jej ręce także będą kiedyś upstrzone wątrobowymi plamkami, a picie kawy trzeba będzie zaplanować ze względu na leki regulujące ciśnienie krwi i że życie toczy się coraz szybciej, aż wreszcie prawie całe przemija - co właściwie zapiera człowiekowi dech.

Tęsknota za kimś nigdy nie przemija.

Ja po prostu jestem jedną z tych osób, które myślą, że gdyby wziąć mapę świata i wetknąć w nią tyle szpilek, ilu jest ludzi, to na moją szpilkę nie znajdzie się miejsce.

- Nie chcę umierać w samotności - powiedział.
- Do diabła. Zawsze jesteśmy samotni. Rodzimy się w samotności. Umieramy w samotności. Jaka to różnica?

Jestem jak człowiek skazany na śmierć. Wykonanie wyroku to tylko kwestia czasu.

Masz rodzinę. Masz żonę, która cię nienawidzi. Dzieci, które są na ciebie wściekłe. Brata i siostrę, którzy doprowadzają cię do furii. I siostrzeńca, który kiedyś był palantem, ale już chyba nie jest. To się nazywa "rodzina".