Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znów mnie rzeźbiono, znów kopiowałam fotografie i kąpałam się, ale nie robię żadnej poważnej roboty, coś bezpowrotnie przemija, coś się w życiu popsuło i przybrało fatalny obrót.

Naprzód, naprzód, niech się toczy życie - byle prędzej do końca. Nic więcej życie mi nie da. Liście opadają, starość - raczej niech już przyjdzie koniec.

Żyję przyrodą i wytężoną pracą, poza tym czuję się smutna i opuszczona, jednak usiłuję być dzielną przy ludziach i czuję się winna w swoim sumieniu wobec losu, który mimo wszystko dał mi tak wiele.

Przyjemnie zabierać się do swego pamiętnika, pewnie dlatego, że lubię siebie-swoje życie wewnętrzne.
Ale dlaczego tak bywa z reguły, że mężowie, którzy przedtem byli zakochani stają się z biegiem lat oziębli?