Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oto opowieść, którą lubię przytaczać studentom psychologii. W Indiach, kiedy rodzina napotyka problem, nie zasięga porady psychologa (są prawie nieosiągalni). Szuka pomocy miejscowego guru. Mędrzec w jednej z wiosek wielokrotnie pomagał pewnej rodzinie. Któregoś dnia rodzice przyprowadzili do niego dziewięcioletniego syna. Ojciec powiedział: "Mistrzu, nasz syn jest wspaniałym chłopcem i kochamy go bardzo. Ale ma straszny problem, słabość do słodyczy, które psują mu zęby i zdrowie. Próbowaliśmy go przekonać, krzyczeliśmy na niego, błagaliśmy, biliśmy - wszystko na nic. Wciąż pochłania ogromne ilości słodyczy. Czy możesz nam pomóc?". Ku zdziwieniu ojca, guru powiedział: "Odejdźcie i wróćcie za dwa tygodnie". Nikt się nie spiera z guru, więc posłuchali go. Dwa tygodnie później stawili się ponownie i guru powiedział: "Dobrze, możemy się zabrać do pracy". Ojciec zapytał: "Czy mógłbyś nam powiedzieć, dlaczego odesłałeś nas na dwa tygodnie? Nigdy wcześniej tego nie robiłeś". Guru odpowiedział: "Potrzebowałem tych dwóch tygodni, bo sam przez całe życie miałem słabość do słodyczy. Zanim się do tego nie przyznałem przed samym sobą i nie stawiłem temu czoła, nie byłem gotowy, by pomóc waszemu synowi".
Nie wszystkim terapeutom podoba się ta opowieść (s. 79-80).

Wysoka samoocena poszukuje wyzwań i bodźców w postaci wartościowych oraz ambitnych celów. Ich realizacja ją utrwala. Niska samoocena poszukuje bezpieczeñstwa tego, co znane i mało wymagające. Ograniczanie się do tego powoduje dalsze jej obniżanie.