Jesteśmy społecznością, która kocha książki

by uniknąć bólu, postanowiłam wykonywać codzienne czynności, z nadzieją, że w rutynie odnajdę zapomnienie.

Je­steś eks­cen­trycz­na… i jed­no­cze­śnie kon­wen­cjo­nal­na. Nie­win­na i mądra. Po­wścią­gli­wa, a jed­nak to­wa­rzy­ska. Szcze­ra, ale i ostroż­na. Sty­lo­wa i jed­no­cze­śnie prak­tycz­na. I dzie­cin­na, choć udaje ci się być przy tym doj­rza­łą. Je­steś… ide­al­nym po­łą­cze­niem sprzecz­no­ści.

- tęskniłam za tobą.
wiedziałam, jak żałośnie to brzmiało. każda kobieta przyznająca się do czegoś takiego facetowi, który jej unikał, mogłaby równie dobrze wyrwać sobie serce z piersi i podać mu je ze słowami: "proszę, mógłbyś je rozdeptać i rozerwać na kawałeczki? dzięki".
ale nie byłam w stanie się powstrzymać. po prostu mi się wymsknęło. tęskniłam za nim. o wiele za bardzo. to było aż niezdrowe.
zerknął na mnie szybko, marszcząc brwi, jakbym go zdziwiła.
- nigdzie nie zniknąłem. - kłamał. zanim się odwrócił, dostrzegłam w jego oczach żal oraz wyrzuty sumienia.
- wiesz, o co mi chodzi - wymamrotałam, krzyżując ręce na piersiach, bo czułam się zbyt obnażona. - sądziłam, że się przyjaźnimy.
znów na mnie spojrzał.
- bo się przyjaźnimy. - tym razem był szczerze zdziwiony.
- och, czyżby? - wysunęłam biodro i uniosłam brew. - cóż, przyjaciele się nie unikają. a ty mnie unikałeś. celowo (...).