Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ucieczka przed wojną nie czyni nikogo lepszym, ale poczucie odrzucenia może przemienić człowieka w kogoś o wiele gorszego. Ponieważ to są ludzie.

Żyjemy w świecie nie tyle triumfu wojny, ile klęski pokoju.

Mówienie nie jest zajęciem zarezerwowanym dla polityków, którzy podejmują decyzje i prowadzą wojny, zamykają szpitale, rozbijają namioty, rozbijają marzenia. Siostro, panie doktorze, ty, wy wszyscy... Rozmawiajcie ze mną, nie chcę innych leków tylko słowa.

Przyjrzyjmy się ich życiu z szacunkiem i pokorą. Wśród uchodźców są inżynierowie, kryminaliści, matki, mordercy, porzucone dzieci, dawni partyzanci, poeci, oszuści, są biedni i są bogaci – więcej jest biednych niż bogatych – są potencjalni laureaci Nagrody Nobla, potencjalni terroryści. Jak w bloku, w którym mieszkamy.

W trakcie rozmowy dowiaduję się, że pracuje od poniedziałku do piątku tu, w szpitalu, a w weekendy w innym centrum medycznym w prowincji Aleppo. Nie odpoczywa nigdy: ludzka maszyna w służbie ofiarom wojny.

Tak działa system. Piętnuje tych, którzy wjeżdżają nielegalnie, ale nie zachęca ich do wybrania drogi legalnej: jakby popycha ich do przekraczania prawa.

Chcę jeszcze jedną dawkę morfiny - proszę, siostro. Niech siostra porozmawia z lekarzem i mi poda. Albo niech siostra nie rozmawia z nikim, tylko mi poda. Albo, jeszcze lepiej, niech siostra mi nie podaje, tylko ze mną porozmawia.

Rzadko zdarza się, aby członków rodziny osoby ewakuowanej przepuszczano przez granicę między Syrią a Jordanią, jeśli również nie są ranni. Nie daje się im pozwolenia, utrudnia przejazd, blokuje całą procedurę. Dlatego wielu ewakuowanych postanawia wrócić.

To uchodźcy zapomniani, ponieważ nie są uchodźcami. Są przesiedleńcami wewnętrznymi.