Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...zabieraliśmy wszystko, wyruszaliśmy, na głupie chodzenie po lasach, jakże smutne w gruncie rzeczy, o ile nie rozpaczliwe, choć mówiliśmy sobie, że radosne, a jeżeli trochę i melancholijne to tą jakby uroczystością przyrody, a w każdym razie zdrowe, i dające wytchnienie, - po czym? mogliśmy się sami siebie zapytać, po jakich to wielkich emocjach, zdarzeniach? i czy nie z ich braku - i już nie zdarzeń lecz czegokolwiek choćby trochę ożywiającego - wyruszyliśmy tu nie aby ich szukać - bo skąd by tutaj i jak - ale aby ich już nie oczekiwać, tak daremnie, w drętwocie dnia za dniem, tygodnia za tygodniem, - ale przeniknięte było to wszystko jednak jakby nostalgią za nimi...