Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma lepszego portretu ulic Warszawy niż w rozdziale "Blaski i nędze",którego autorem jest Zbigniew Uniłowski.Jego przedwczesna śmierć w 1937 roku pozbawiła literaturę polską jednego z najbardziej obiecujących prozaików.

Stulecia obecności Żydów w Polsce sprawiły,że to właśnie tutaj przechowały się aż do dni zagłady bogate kulturalne tradycje żydostwa,mało znane i uświadamiane przez polskich współobywateli.

Federacja była jedynym możliwym rozwiązaniem,tu jednak Piłsudski natrafił na zasadniczą przeszkodę,na nacjonalizm polskiego sejmu i na niedawno narodzone nacjonalizmy:litewski,białoruski i ukraiński.

Dwudziestolecie bez wielkiej przesady można określić jako podzielone na wielbicieli Piłsudskiego i jego wrogów.Ta linia przebiega niezależnie od innych podziałów na różne orientacje i stronnictwa,aczkolwiek ośrodkiem wrogości wobec tej postaci było stronnictwo Narodowej Demokracji.

Polska nie odpowiadała wcale idealnemu obrazowi,jaki nowe pokolenie może sobie tworzyć.Dość było zjawisk budzących przerażenie,litość i gniew.Przecież właśnie te silne uczucia przesądzały o tym,czym stałem się jako poeta,i ślady tych uczuć można znaleźć w moich utworach.

Polska oswobodziła się od trzech zaborców,była jednak oplątana mackami żydowskiej międzynarodówki,współpracującej z międzynarodówką komunistyczną.W swej propagandzie endecy zwracali się przede wszystkim do przedstawicieli drobnego polskiego handlu,którzy w każdym Żydzie widzieli konkurenta.