Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedno jest pewne - w tym kraju ciężko musi się żyć kobietom, które piękne nie są.

W naszym kraju, i w całej kulturze latynoskiej, temat konkursów piękności i dbania przez kobiety o urodę stanowi istotę życia. Myślę, że wszędzie na świecie dziewczynki chcą wyglądać jak Barbie, ale w Wenezueli chcą wyglądać jak miss.

W XXI wieku kobieta musi być po prostu idealna. Jak wynika z gazet i audycji telewizyjnych, przedstawicielka płci pięknej powinna regularnie chodzić na masaże, jogę, co drugi dzień uprawiać jogging, codziennie wklepywać w ciało kremy i balsamy, nie kłaść się spać w makijażu i nie wychodzić bez niego z domu. Kobieta doskonała nie powinna mieć zbędnego owłosienia, zmarszczek, krzywych zębów, małego biustu, cellulitu, porów na skórze. Musi mieć idealne włosy, doskonałą figurę, nosić się modnie, stosownie do obowiązujących trendów. Niedopuszczalne jest eksponowanie krzywych nóg, grubych ramion, wypinanie brzucha i ostatnio wybieranie torebki pasującej kolorystycznie do butów. Kobieta po przekroczeniu osiemnastego roku życia powinna być osobą bez metryki, najlepiej aż do śmierci.

Jest jednak coś kuriozalnego w tym, że w konkursach piękności nagradza się nienaturalne piękno. To tak, jakby sportowcom zezwolić na doping, bokserom na używanie kastetów, a uczniom na ściąganie.