Darijo powoli ode mnie odchodzi, każdego dnia po trochu, coraz bardziej. Chciałabym go zatrzymać , ale robi się coraz bardziej jasny i blady, jak gdyby znikał w samym środku białego pola albo wnikał w białą pustkę. Przypomina mi śnieżnego wędrowca, Jeszcze trochę i w ogóle przestane go widzieć. Ludzie, którzy twierdzą, że w ich wspomnieniach zmarli dalej żyją, kłamią. Bez wątpienia odchodzą w zapomnienie. Wkraczają powoli w blednącą pochłaniającą wszystko czasoprzestrzeń, którą nazywamy przeszłością.

Darijo powoli ode mnie odchodzi, każdego dnia po trochu, coraz bardziej. Chciałabym go zatrzymać , ale robi się coraz bardziej jasny i blady...

bogowie nie ćpają s.408.

bogowie nie ćpają s.408.

Jego oczy przypominały okna, za którymi rozciągały się poprzecinane szczelinami góry, zbudowane z życia, bólu i nieokreślonej tęsknoty.

Jego oczy przypominały okna, za którymi rozciągały się poprzecinane szczelinami góry, zbudowane z życia, bólu i nieokreślonej tęsknoty.