Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaciekawiła mnie czerwona książeczka, która na okładce ma gryf od skrzypiec, czerwoną różę i karty. Jak z tyłu przeczytałam, że powieść się toczy w XVIII, w Neapolu wśród miłośników opery, to wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Autorka jest z zawodu pianistką i śpiewaczką operową i to było jeszcze bardziej intrygujące. Sama fabuła jest prosta, przedstawia romans młodej hrabiny Carlatta, zakochanej z muzyce i operze, ze sławnym i pięknym kastratem Gasparo. Trzeba pamiętać, że w większości teatrów operowych nie mogły występować kobiety, a więc było zapotrzebowanie na kastratów, których głosy były najlepszymi sopranami. Główny jednak bohaterem tej powieści jest Neapol i jego scena operowa. Wspaniale oddaje atmosferę tego miast i jej mieszkańców, a także atmosferę wokół opery. Opery zupełnie inaczej postrzeganej jak dzisiaj. Przychodziło się do opery aby ucztować, spotkać się ze znajomymi, grać w kart, a od czasu do czasu, gdy jakiś głos zachwycał, zasiadać w lożach i słuchać. Nie miał znaczenia kolejność przedstawianych aktów danej opery, ani to że śpiewano arie z innych oper. Głównie to były popisy wokalne śpiewaków, a ulubieńcami byli kastraci. To nimi zachwycał się cały Neapol i nie tylko. Występowali nie tylko w operze, ale też w kościołach. U nas to budzą przerażenie i oburzenie takie praktyki. Ale w tamtych czasach chłopcy obdarzeni wspaniałymi głosami z chęcią zostawali kastratami, bo dzięki ciężkiej pracy i wyrzeczeniom mogli zdobyć pieniądze, sławę i pozycję towarzyską. Takim szczęściarzem był właśnie Gasparo, którego historię poznajemy. To, że był kastratem nie przeszkadzało mu mieć romansu z piękną hrabiną. Obyczaje elit też się różniły od dzisiejszych. Zresztą z wielkim wyczuciem i finezją autorka opisuje sceny erotyczne naszych bohaterów. Zanurzyłam się z przyjemnością w tej przepełnionej namiętnością i miłością do muzyki opowieści. Niestety nagle się zakończyła i trzeba było wracać do rzeczywistości. Z chęcią nadal bym trwała w tym świecie.