Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Syn Kubańczyka i Irlandki, dzieciństwo spędził na Brooklynie. Studiował anglistykę na słynnym Cornell University, gdzie miał okazję słuchać wykładów Vladimira Nabokova, ale nie skończył studiów – został zawieszony przez władze uczelni za udział w demonstracji studenckiej i chociaż wrócił później na studia, zrezygnował z nich tuż przed napisaniem pracy magisterskiej, w roku 1959. W Cornell poznał Thomasa Pynchona i zaprzyjaźnił się z nim do tego stopnia, że Pynchon został drużbą Fariny na jego ślubie; Farina pisywał też już wtedy do „Transatlantic Review” i „Mademoiselle”.
Bywalec White Horse Tavern, ulubionej knajpy ówczesnych nowojorskich poetów, artystów i pisarzy, związał się ze środowiskiem muzyków z Greenwich Village, m.in. z Bobem Dylanem i Joan Baez (której siostrę, Mimi, poślubił – była to jego druga żona). Był świetnym muzykiem i wokalistą, komponował i nagrywał utwory w stylu folk, był także uważany za „protest singer”. Wydał trzy płyty, ostatnia ukazała się pośmiertnie. Jego przyjaźń z Dylanem jest głównym tematem znakomitej książki Davida Hajdu Positively 4th Street: The Lives and Times of Joan Baez, Bob Dylan, Mimi Baez and Richard Farina (której wydanie planujemy w przyszłości w serii „Twarze kontrkultury”). Zginął w wypadku motocyklowym dwa dni po opublikowaniu swojej pierwszej i jedynej powieści – jechał jako pasażer na motocyklu z przygodnie poznanym na przyjęciu mężczyzną. Został pochowany w Monterey w Kalifornii, a jego prosty nagrobek zdobi duża hippisowska „pacyfa”. Joan Baez nagrała potem upamiętniający Farinę słynny utwór Sweet Sir Galahad, a wdowa po nim zebrała i opublikowała pozostałe w archiwach męża wiersze i opowiadania pod tytułem Long Time Coming and a Long Time Gone, drugą książkę Fariny.