Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta opinia będzie lekturą, bo będę się odnosił do każdego rozdziału. Zaczynajmy. Książka jest o konkretnych zjawiskach, które generalnie nie mają żadnego wspólnego mianownika: ADHD, alkoholizm, autyzm, deja vu, dysleksja, leworęczność, słuch absolutny, pamięć fotograficzna, sezonowe zaburzenie afektywne i syntezja. We wstępie od wydawcy określa on je wszystkie jako nieprawidłowości w pracy mózgu, odstępstwa od normy oraz ocenia, iż głęboko wpływają na życie rodzin, w których występują oraz instytucje oświatowe, czyli spycha realne bariery, z którymi osoby mające te cechy, i które bezpośrednio wpływają na nich w pierwszej kolejności, na ich otoczenie, które oczywiście jest takie biedne, a sami zaafektowani są sprowadzani do przyczyny takiego stanu. Twierdzi również, że nie są to "przypadki neurologiczne", dalej popychając to, o czym wspomniałem wcześniej - mowiąc, że ci ludzie robią swojemu otoczeniu na złość i są tacy komuś na przekór. Zakłada on również podział na 'ciężki' i 'łagodny' autyzm oraz twierdzi, że wszystkie inne wymienione stany mają charakter łagodny (klamstwo),porównuje je do chmur na niebie opisując ich pojawienie się jako 'nieoczekiwane' (bzdura) i mówi, że większość ludzi dotkniętych tymi zjawiskami prowadzi 'normalne życie' (nieprawda),cokolwiek to znaczy. Więc już się zaczyna Książka ma na celu przedstawienie 'wyników najnowszych badań', we wstępie już przestrzegając przed ich nieprawidłową interpretacją, co nie tylko nasuwa wątpliwości (bo badania na temat deja vu czy leworęczności? To XXI wiek, nie XI; jak i nie ma bibliografii źródeł, z których niby autor korzystał),ale bezpośrednio przeczy nocie od wydawcy, który twierdzi, że nie są to przypadki neurologiczne. A badania powinny być naukowe i rzetelne, a nie wynikiem czyichś teorii i wyobrażeń, wymyślonych na poczekaniu w domu. Odkładając to na bok, idziemy dalej. W tym samym miejscu jest mowa o tym, jak to "każdy z nas chce wiedzieć, co czyni go wyjątkowym, nie pragnie jednak, by uznano go za dziwaka". Chłopie, get over yourself i spierdalaj z tym ableizmem. Główna część książki jest podzielona na rozdziały, jeden na daną przypadłość lub zjawisko (gdyż część tych pojęć jerst zupełnie "w normie", tyle tylko, że występuje względnie rzadko i nie może być nazwane chorobą),a każdy rozdział rozpoczyna się odk rótkiego przedstawienia oraz wyliczenia objawów. Sekcja o ADHD jest w dużej mierze poprawna, choć pomijająca dużą część aspektów dotyczących dorosłych z ADHD i wręcz ostentacyjnie ignoruje tą grupę, co jest absolutnie irytujące, gdyż wszystkie dzeici z ADHD dorastają z ADHD i stają się dorosłymi z ADHD. Daje implikację, że z ADHD da się wyrosnąć i że ono "przechodzi" (co jest wierutnym kłamstwem i zupełnie sprzeczne z aktualną wiedzą medyczną). Do rozdziału o alkoholizmie nie mam zastrzeżeń, jest tu dużo chemii organicznej, do której większość obu stron problemu (uzależnieni oraz ich terapeuci) raczej nie mają dostępu, ale które są zbiorem teoretycznej wiedzy niż jakąkolwiek pomocą jak sobie z tym radzić. Rozdział o autyzmie - symptomy ogólne i aktualnie dość przestarzałe, ale jeszcze w miarę w porządku; jednak później podanie przykładu Raymonda Babbita z Rain Mana jako kreację typowego autysty i używanie ilorazu inteligencji jako przykładu cech autyzmu jest zupełnie nie na miejscu (nie tylko dlatego, że Raya nie grał nawet autystyczny aktor),biorąc pod uwagę, jak Ray był traktowany i w jaki sposób inteligencja jest traktowana jako wykładnik na ile kogoś szanować i czy w ogóle. Po tym, jak mówi o wielu typach czy rodzajach autyzmu, robi kolejny błąd przy próbie cytowania statystyk bez podania źródeł, gdy poprzednie zdanie wskazywało, iż różnorodność doświadczeń autystycznych jest tak wiele, że nie da się prawidłowo określić statystyk występowania na żadną skalę. Mamy tu iście wikipediową notę (bez źródeł ani badań) o legendach autyzmu i porównanie do anoreksji ze wszystkich rzeczy, wręcz twierdzenie, że anoreksja to 'żeńska' "strona autyzmu", a 'prawdziwy autyzm' jest zarezerwowany dla mężczyzn, co niewątpliwie jest najdziwniejszą bzdurą wyssaną z palca, jaką do tej pory spotkałem o autyzmie (a naczytałem się bzdur w tym temacie naprawdę wiele, także to jest wyczyn). Na tej podstawie również spokojnie mogę posunąć się do założenia, że reszta rozdziału w tym temacie będzie równie nonsensowna, pozbawiona źródel i żenująca, jak to, co własnie przytoczyłem. Autor również twierdzi, że osoba z anoreksją nie może mieć autyzmu, także.... Następna równie obraźliwa rzecz w tym temacie jest twierdzenie, że jeśli ktoś nie mówi to nie wyraża swoich myśli, uczuć - równa się niski iloraz inteligencji. Po pierwsze, istnieją inne formy komunikacji, niż mówieniwerbalna. Po drugie, inteligencja i określanie jej "poziomów" jest samo w sobie ableistyczne. Łączenie komunikacji werbalnej z ilorazem inteligencji (co jest dość zabawne, gdyż definicja ilorazu stanowi, iż jego składników jest więcej, niż jeden) jest żałosne. Już teraz trzeba naprostować, że żadne badania nie potwierdziły wspólnego mianownika autyzmu oraz anoreksji, są to jedynie bzdurne teorie, opinie i domniemania autora. Szukając informacji na ten temat dowiedziałem się, że wszystkie informacje w tym zakresie pochodzą z jednego źródła (aka od jednego człowieka),które jest wysoce kontrowersyjne i koncepcyjnie nieakceptowane w szerszym naukowym środowisku, a jego autor to pośmiewisko, nigdzie nie uważanego za specjalistę mającego wymagane referencje do wypowiadaniu się o tym temacie. Miałem napisać o wszystkim 9nieskończyłem nawet wszystkiego o autyzmie),ale za bardzo mnie wkur****. O reszcie nawet nie będę wspominał, ale od samego początku widać, jak autor celowo wyszukuje tematy ze sfery pseudonauki i parapsychologii, teorie z marginesu 'naukowego', czy wręcz całkowicie nienaukowego lub z naukowych kręgów wygonione. Tl;dr: książka nie warta dotknięcia.