Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść nie wzbudziła takiego entuzjazmu jakiego spodziewałam się w pierwszej chwili, ale "Tajemnica Słowiczego Pałacu" jest jak nieznany nam trunek - im więcej stron się przeczyta, tym bardziej rozsmakowujemy się w treści. Jej sedno zawiera się w podróży, w jaką wspólnie wybierają się dwie bliskie sobie kobiety. Odbywa się ona nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim na poziomie mentalnym. To przeszłość, historia starszej kobiety, świat dawnych emocji, trudnej historii oraz obyczajowości społeczeństwa amerykańskiego z okresu II wojny światowej był dla mnie najbardziej absorbującym motywem, który będę wspominać z nutą smutku. Goldie, starsza pani to barwna osobowość. Być może ze względu na jej bagaż doświadczeń i wyrobiony charakter przyjemnie było o niej czytać. Jej wnuczka jest tu przedstawiona na zasadzie kontry, jako ta zagubiona w świecie po stracie męża, którego jeszcze przez ostatnie dwa lata zaczęła oprawiać w złotą ramkę. Niestety, na bazie przedstawionych zdarzeń i postaci, Annę odbieram jako bezbarwną i nieporadną. Możliwe, że właśnie taki był zamysł Dany Sachs, by zbudować kreację osoby wycofanej, lekko nawet zaniedbując jej opis, ale mnie przez to zabrakło dopełnienia. Ostatecznie poczułam, że Anna była zbędna. Równie dobrze można by w zamian podstawić, nawet nieznaną babce osobę, która przejechałaby z nią z punku A do punktu B, jako osoba towarzysząca. Trochę upraszczam, ale uważam, że to też nie zaszkodziłoby przedstawionej historii. Ogólnie oceniam książkę dobrze, ze względu na kształt przeszłości i emocji jakie wywołują przytaczane przez Goldie wspomnienia z jej młodości, to jak postrzega szczęście, czym dla niej było życie, kolejne małżeństwa i miłość. To wszystko pozwala czytelnikowi wzruszyć się. A z drugiej strony odczuwa się wręcz fizyczny brak kompletnej opowieści ze strony wnuczki. Bo choć staje się i ona narratorką swoich odczuć to jednak to co ją określa to jedynie zarys z kilku lat, gdy była żoną i cierpiącą po starcie młodą wdową.