Jesteśmy społecznością, która kocha książki

bardziejlubieksiazki.pl Zazwyczaj omijam szerokim łukiem książki napisane na podstawie seriali i filmów. W większości przypadków to katastrofa. Po Luthera sięgnęłam, bo nie miałam pojęcia, co było pierwsze – książka czy serial. Ostatecznie okazało się, że pierwszy był serial, ale Luther w wydaniu książkowym zdecydowanie nie jest katastrofą. Nie mogę porównać co jest lepsze – książka czy serial, bo serialu jeszcze nie oglądałam. Ale na pewno mogę stwierdzić, że Luther. Odcinek Zero to bardzo dobry kryminał, trzymający w napięciu do samego końca. Wszelkie schematy gatunkowe są niezauważalne, a na pierwszy plan wysuwa się intrygująca postać głównego bohatera. Generalnie wszystko już było. Gliniarz, który ma problemy emocjonalne i moralne; gliniarz, który potrafi pobić świadka, żeby uzyskać to, co chce; gliniarz, który ma problem z utrzymaniem związku z żoną, czy tak naprawdę jakiejkolwiek bliższej relacji. Na pewno czytaliście już takie kryminały. Ale ten jest w jakiś sposób inny. John Luther, detektyw wydziału zabójstw, dominuje całą powieść. Jest znakomicie skonstruowany. Z jednej strony jest prawym detektywem, dążącym do łapania przestępców. Ale po każdej następnej stronie dostrzegamy coraz więcej demonów go nawiedzających. Nie jest to powiedziane wprost, to coś, co możemy wyczuć, dostrzec w opisie zaciśniętych pięści w kieszeni, zaniepokojonym spojrzeniu żony czy zmarszczonych brwiach Johna. Zaczynamy mu współczuć, zaczynamy razem z nim przeżywać i niepokoić się. John Luther jest tragiczną postacią, która może stanąć w jednym szeregu z Edypem czy Antygoną. Jest jednostką szlachetną, która pozostaje cały czas w konflikcie równorzędnych wartości moralnych. Jest z góry skazany na klęskę, niezależnie od tego, co wybierze. Stworzenie takiej postaci i postawienie jej na straży dobra stworzyło mieszankę wybuchową. Tym bardziej, że Luther. Odcinek Zero jest bardzo dobrze napisany. Nic dziwnego, Neil Cross jest scenarzystą, a jak już zdążyłam się przekonać (panowie Hjorth&Rosenfeldt!) scenarzyści naprawdę umieją pisać książki. Przede wszystkim umieją budować ciekawe postacie, z krwi i kości, wzbudzające emocje. Potrafią stworzyć spójny świat, z przemyślanymi szczegółami, gdzie wszystkie elementy układanki powoli, ale nieuchronnie dopasowują się do siebie.