Jesteśmy społecznością, która kocha książki

INSTYTUT EDUKACJI NARODOWEJ
służy odkrywaniu prawdy - niedostrzegalnej, przemilczanej, przekształconej i przekłamanej w procesie kształcenia na różnych poziomach pobierania nauki. Od kilku stuleci odmieniano pogląd na człowieka, jego działalność jednostkową i społeczną oraz sens ludzkiego życia. Szczególnie racjonalistyczno-oświeceniowi pisarze zdołali wywrzeć zgubny wpływ na życie społeczne, doprowadzając w ostatnich stuleciach do licznych rewolucji, których ideologia trwa nadal. Ideologia ta zmierza ku temu, by poprzez nauczanie w szkołach wytworzyć nową, laicką kulturę, kulturę bez Boga, w której zmienia się obraz historii chrześcijańskich społeczeństw Europy. Pragnie się też zmienić rozumienie ostatecznego celu życia człowieka jako osoby redukując go jedynie do wymiaru materialnego. Nadto działalność liberalistyczna, pozornie wolna, bo pozbawiona wędzideł celu-dobra ludzkiego – ma dać człowiekowi szczęście poprzez „uwolnienie” go od etycznych norm w życiu jednostek i społeczności.

Uformowano więc, zniekształcając rozumienie człowieka, jego fałszywy obraz jako tworu przyrody bez prawdy, dobra, piękna rozumnej harmonii ludzkiego działania. I właśnie w tym „postępowym” duchu pisane podręczniki szkolne zatraciły w dużej mierze prawdę o człowieku w wymiarze historycznym, osobowym i społecznym. To ułatwiało i umożliwiało skuteczne zinstrumentalizowanie obywateli w stosunku do państwa, rządzonego przez polityczne liberalistyczno-socjalistyczne ugrupowania. Te właśnie grupy pod pozorem haseł rewolucji francuskiej: wolności, równości i braterstwa nadal kontynuują proces fałszowania prawdy, by panować nad człowiekiem, posługiwać się nim, a nie służyć mu w prawdzie, dobru i pięknie.

Instytut Edukacji Narodowej ma zatem za zadanie odsłaniać prawdę o polskich i europejskich dziejach społeczno-politycznych (np. roli Kościoła w tworzeniu Europy, społecznościach i kulturze Średniowiecza, ruchach poznawczo-wierzeniowych, itp.); prawdę o polskiej kulturze i jej wielkości w nauce humanistycznej, w sztuce i literaturze klasycznej różnych epok (w kontekście literatury i sztuki europejskiej),w malarstwie i muzyce, w polskiej religijności i tolerancji, w polskim życiu moralnym i obyczajowości; prawdę o korzeniach polskiej kultury sięgających klasycznego antyku i średniowiecza (jawi się zatem konieczność powrotu do wykształcenia gimnazjalnego typu klasycznego, ze znajomością języka greckiego i łaciny, by nie być pozbawionym korzeni życia poznawczego); prawdę o konieczności wykształcenia przedmiotowego i zarazem konieczności rozumienia treści poznawczych różnorakich informacji, by móc się nimi rozumnie posługiwać; prawdę o filozofii, która nie jest tylko logicznym myśleniem, lecz wyjaśnianiem istniejącej rzeczywistości świata, człowieka i spraw ludzkich.

Chodzi o rozumienie świata jako przygodnego, człowieka zaś jako rozumnego i odpowiedzialnego; chodzi o moralność indywidualną i społeczną (politykę) służącą człowiekowi jako jedynie nieantagonistycznemu dobru wspólnemu; chodzi o rozumienie społeczeństwa (rodziny, narodu, państwa),w którym człowiek dojrzewa do pełni człowieczeństwa w perspektywie przejścia do życia wiecznego. Chodzi nade wszystko o podkreślenie, że człowiek nie jest tylko tworem naturalnym, ale jest przyporządkowany życiu nadprzyrodzonemu, życiu, którego celem jest sam Bóg. Człowiek posiada bowiem – na co zwrócili uwagę św. Augustyn i św. Tomasz z Akwinu - “desiderium naturale inefficax videndi Deum”, wszczepione „naturalne pragnienie nieskuteczne” (bo nie na mocy ludzkiej tylko na mocy boskiej) „widzenia Boga”. Wszystko to umożliwia wzrost ludzkiej rozumności i wolności realizowanej poprzez akty decyzyjne przyczyniające się - jak mówi Ojciec Święty - do samostanowienia ludzkiej osoby.