Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Metafizyka wiary. Zatem każdy może „spojrzeć” na te osobiste, nierzadko epatujące bezpośredniością i brakiem lęku w związku z wyrażaniem własnego zdania, niekoniecznie „przylegającego” do ogólnej opinii społecznej, zapiski własnym okiem, w sposób sobie tylko właściwy i zobaczyć to, co, nie tyle chciałby widzieć, ile powinien, konfrontując „Robinsona” z doświadczeniem Boga we własnym życiu. Istotne jest to, że problem wiary nie jest tu przedstawiony w sposób konwencjonalny. Wręcz przeciwnie – Krzysztof Pachocki odchodzi, nawet ucieka, od wszelkich utartych już w tej materii paradygmatów i mówi o niej tak, jak chyba nikt dotąd nie powiedział, trochę, chciałoby się rzec, po gombrowiczowsku (notabene nazwisko autora „Ferdydurke” pojawia się tu dwa razy). Wiara u Pachockiego żyje niemal tak jak człowiek: raz ma się lepiej, raz gorzej. Bez ustanku poszukuje własnego oblicza i słów, którymi chciałaby się wyrazić – nie byle jakich, ale konkretnych, wyrazistych, takich, które nie pozwolą pozostawić po swoim wybrzmieniu cienia wątpliwości, które pozwolą rozumieć prawdziwie. Wiara u Pachockiego, choć poszukuje, to robi to mocno stąpając po wskazanym jej gruncie, a więc nie dając się zwieść pięknymi zdaniami, tanimi gestami, czy wprost – „głodnymi kawałkami”. Tu cała, nie zawsze chciana, prawda wychodzi na jaw. Żadne szydło nie uchowało się w worku. A każde kłamstwo otrzymało krótsze jeszcze niż zazwyczaj nogi. Kończąc „Robinsona” autor pisze tak: „Wszystkie przypadki mojego życia, wszystkie grzechy i niewielkie zasługi, wzloty i upadki, spotkania z rozmaitymi ludźmi, napotkane lektury – wszystko to konieczne było, bym znalazł się tu, gdzie jestem i taki, jaki jestem, abym doszedł do tego właśnie miejsca, w tym właśnie czasie. Po to, by okazała się wobec mnie wola Boga (...) Nic już nie wiem. Niczego nie jestem pewien. Jest tylko ta droga. I akceptuję to, co jest”.