Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznaję, że lubię tego autora, jego zawsze raczej ponurą twarz, zgryźliwe komentarze, czarne przepowiednie. Piszę to po obejrzeniu kilku wywiadów z nim na YouTube i oczywiście po lekturze jego książek. Po prostu ma rację: naprawdę sądzimy, że da się w nieskończoność podejmować krótkowzroczne decyzje gospodarcze, pompować dług publiczny do jakichś kosmicznych rozmiarów i kraść dobrobyt przyszłych pokoleń, tolerować spekulacje finansowe na gigantyczną skalę i udawać, że horrendalne zróżnicowanie ekonomiczne nie zostanie dostrzeżone przez tych, których to najbardziej dotyczy? Język jest dobrym zwierciadłem ekonomicznej rzeczywistości: nie bez powodu w ostatnich kilkunastu latach pojawiły się w nim pojęcia takie jak "working poor", "nomadland", czy "white trash". Podczas gdy szefowie wielkich firm zarabiają ciężkie miliony, w USA, było nie było mekce kapitalizmu i gospodarki wolnorynkowej, mediana godzinnej płacy od kilkunastu lat pozostaje na tym samym poziomie. A to nieuchronnie rodzi Trumpów tego świata. Nouriel Roubini jest profesorem ekonomii, ale także ekonomistą z Wall Street i doradcą firm, a zatem twardo stąpa po ziemi, udanie łączy wiedzę akademicką z praktycznym, przyziemnym spojrzeniem na gospodarkę. To ma swoją wielką wartość. Gdy więc w książce "Megazagrożenia" dokonuje przeglądu zagrożeń dla gospodarki i świata, a więc dla nas wszystkich, dla ciebie i dla mnie, warto go słuchać (czytać). Niestety zagrożenie goni zagrożenie: dług publiczny, kryzysy walutowe i finansowe, zmiany klimatu, eksplozja AI (sztucznej inteligencji),nowe zimne wojny - strach się bać. Kiedyś zapytano prof. G. Kołodkę, na czym polega problem z tym mówieniem o kryzysach, zagrożeniach, etc.? Odpowiedział jakże trafnie: na tym, że dzieje się dużo i wszystko dzieje się naraz. Książka "Megazagrożenia" potwierdza to, opisuje, ostrzega, wzywa do działania. Bowiem pesymista Roubini nie jest fatalistą: dzieje świata nie zostały przez kogoś gdzieś tam zapisane na jakichś tablicach, to my każdego dnia piszemy te dzieje swoimi działaniami. A ponieważ działania poprzedza (a przynajmniej powinno) myślenie, książka daje do myślenia.