Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Aleksander Mackenzie nigdy nie stracił żadnego ze współtowarzyszy i z wielkiej ekspedycji badawczej wszyscy powrócili zdrowi. W owych czasac...

Aleksander Mackenzie nigdy nie stracił żadnego ze współtowarzyszy i z wielkiej ekspedycji badawczej wszyscy powrócili zdrowi. W owych czasach zakrawało to na cud, bo przecież wiele ekspedycji przepadło bez śladu. (…) Przy wyborze ekwipunku kierował się metodą, którą warto polecić także i dzisiaj. „Po dojrzałym namyśle sporządziłem trzy wykazy – donosił kuzynowi, Roderykowi Mackenzie – na trzech osobnych arkuszach papieru. Pierwszy wykaz obejmuje wszystko, co jest niezbędne, drugi wszystko, co absolutnie konieczne, podczas gdy na trzecim arkuszu spisałem wyłącznie to, co wydawało mi się nieodzowne, żeby móc przeżyć. Potem strąciłem ze stołu dwa pierwsze wykazy, a na trzecim napisałem: zredukować o połowę”.

Jak żyję, nie widziałem nikogo, kto lepiej umiałby naśladować fokę niż dr Harken z Dorum we Fryzji. Przebywał tam już od szeregu lat, nim wy...

Jak żyję, nie widziałem nikogo, kto lepiej umiałby naśladować fokę niż dr Harken z Dorum we Fryzji. Przebywał tam już od szeregu lat, nim wyjechaliśmy do Knechtsand, żeby obserwować foki. Ale obserwacja fok była znacznie mniej interesująca od owej zdumiewającej gry, jaką prowadził z nimi dr Harken. Nosił ciemny kaptur i przeciwsłoneczne okulary, toteż jego głowa wyglądała z daleka na głowę foki. Gdy się wyciągnął na piasku, rozłożył ręce i machał przedramionami, wyglądało to tak, jakby się drapała foka.