Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozdział "Polsko-rumuńskie konwencje wojskowe 1921-1931", autorstwa Henryka Walczaka stanowi kompleksowy zapis nie tylko powstawania kolejnych traktatów, lecz także procesu nawiązywania współpracy zarówno wojskowej, jak i dyplomatycznej. Praca ta oprócz licznych dat i zapisów prawnych poszczególnych umów sojuszniczych, zawiera też opinie (i odczucia) przedstawicieli strony polskiej na temat prowadzenia rokowań z przedstawicielami Królestwa Rumunii. Duża ilość przypisów. Część zatytułowana "Królewskie peregrynacje po Polsce. Prasa o wizytach Ferdynanda I i Karola II w Rzeczpospolitej Polskiej" autorstwa Mariusza Patelskiego stanowi rodzaj ciekawostki pozwalającej czytelnikowi na zrozumienie funkcjonowania protokołu dyplomatycznego w 20-leciu międzywojennym. Interesująco na tle pozostałych części tej pracy zbiorowej przedstawia się zbiór not dyplomatycznych pt. "Stosunki polsko-rumuńskie w oczach dyplomacji łotewskiej w latach 1931-1939" (opracowany przez Eriks'a Jekabsonsa). Stanowią one okazję do spojrzenia na współpracę polsko-rumuńską oczami strony trzeciej, niezaangażowanej bezpośrednio w kwestie bałkańskie. Za najciekawsze uważam sprawozdanie posła Łotwy, M. Valters'a do MSZ-tu dotyczące rozmowy z posłem Rumunii, K. Visoianu, z dn. 21 lutego 1936r., w którym poseł Valters opisuje problem braku jednolitego kierunku działań polskiej dyplomacji i związanego z tym braku zaufania dla polskiego rządu ze strony przedstawicieli misji dyplomatycznych. Zaś raporty datowane na okres po inwazji radzieckiej (17. września 1939) ukazują dokładnie nastroje dekadenckie panujące wśród członków internowanego w Rumunii rządu polskiego.