Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właściwie jest to książka dla wszystkich. Nie tylko dla templariuszy. Święty Bernard napisał ją dla otuchy zakonników, którzy jako zakonnicy parający się żołnierką, od razu znaleźli się na "cenzurowanym". Do ich czasów Kościół unikał takich połączeń. Niestety nie jest to łatwa lektura. Natomiast sposób myślenia Bernarda wywoływał u mnie niejednokrotnie podziw. Nie dziwię się, że został doktorem Kościoła. Książka składa się z 13 rozdziałów. Tu mamy tekst polski i łaciński - co bardzo lubię. W polskim jednak jest jakiś problem z numeracją akapitów. I o ile pierwszych pięć rozdziałów dotyczy ściśle templariuszy - jako tych "nowych rycerzy", którzy mają być w opozycji do strojących się w fatałaszki, próżnych, chciwych i często bezmyślnie okrutnych rycerzy świeckich. To następne 8 to opis miejsc świętych w Ziemi Świętej - jak np. Kalwarii. Święty Bernard wykorzystuje to do załączenia swoich przemyśleń. Np. na temat Słowa, które jest chlebem aniołów. Autor traktatu wychwala surowość i prostotę życia nowego rycerstwa - przeciwstawiając je świeckiemu, znikczemniałemu i często zniewieściałemu. Ich zadaniem jest podwójna walka - przeciw ciału i złośliwym umysłom. Śmierć jest zwycięstwem, autor pisze też o świętej śmierci rycerzy. I uwaga - dla Bernarda wojna o Jerozolimę jest wojną wyzwoleńczą. To świeckim rycerzom autor zarzuca wojny z żądzy podbojów. Miecz templariuszy służy karaniu złych i wynagradzaniu dobrych. Rycerz - jest pogromcą zła. Święty przyznaje też, że lepiej byłoby nie zabijać pogan, gdyby można było ich powstrzymać przed urąganiem wiernym w inny sposób. Templariusze mieli być rycerstwem Boskim - w przeciwieństwie do świeckiego. Prostota, funkcjonalność, bez ekstrawagancji. Niczego nie posiadali na własność osobistą. Zwycięstwo nie zależy od ilości. A ich celem odbicie i utrzymanie miejsc świętych zbrukanych obecnością niewiernych.