Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kto by pomyślał, że książka z opowiastkami dla dzieci może skrywać w sobie aż tyle odniesień do świata dorosłych. Przepadłam w "Drzewie, które było księciem" Paola Statutiego... I dałam się też oczarować ilustracjom Marii Sołtyk. Ta pozycja to mój nowy, biblioteczny nabytek, który zaczęłam czytać, jak tylko otworzyłam paczkę i wzięłam go do ręki. To zbiór jedenastu opowieści - niezwykłych, baśniowych, obok których - jak sądzę - nie przejdzie obojętnie nikt, kto uwielbia piękne, wzruszające historie z morałem. Można z nich czerpać mądrość życiową i traktować jak wspaniały punkt odniesienia dla bardzo ważnych refleksji. Pod płaszczykiem niesamowitości skrywa się tu bowiem prawda o zwykłym, codziennym życiu i naszym nieustannym z nim zmaganiu, ciągłym dokonywaniu wyborów, poszukiwaniu odpowiedzi na liczne, niekończące się wręcz pytania i stawianiu czoła sytuacjom, których często wolelibyśmy uniknąć... Moimi faworytami są opowiadania: "Drzewo, które było księciem", "Piekarz Giovanni", "Deszcz, który przyniósł zgodę", "Sto złotych monet", "Odważny pastuszek" i "Chłopiec, który został ptakiem". Każdą opowieść można jednak interpretować na różne sposoby. Ta "elastyczność" wszystkich historii, dopasowujących się niejako do czytającego, sprawia, że ten tom jest lekturą po prostu uniwersalną. Ja w tych wymienionych opowieściach odnalazłam wiele odniesień do mojej sytuacji i rozmyślań, które mnie ostatnio trapią. Przykład? "Piekarz Giovanni" to dla mnie niesamowita historia o zawodowym wypaleniu. Naprawdę! Choć oczywiście nie tylko. A cudowny "Deszcz, który przyniósł zgodę" to urocza historia o tym, że choć znaki na niebie i ziemi często temu przeczą, to właśnie wrażliwcy mogą uratować ten świat... Cóż mogę jeszcze rzec? Czytajcie piękne opowieści! https://www.instagram.com/justynaczytuje/?hl=pl https://www.facebook.com/JustynaCzytuje