Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubicie bajki? Jeśli tak, to "Elegancja jeża" jest powieścią dla was. Bardzo ładna historia dozorczyni w zamożnej kamienicy, która pod pozornie "kolczastą" zewnętrzną warstwą skrywa tytaniczny intelekt, niesamowite oczytanie, umiłowanie do muzyki klasycznej i miłość do sztuki. Otacza ją grono snobów, pogardliwych bogaczy, nieszczęśliwych młodzieńców, głupich dziewcząt oraz trójka dosyć niezwykłych ludzi. Paloma, depresyjna nastolatka ze skłonnościami samobójczymi, tajemniczy, mądry Japończyk i portugalska sprzątaczka Manuela. Wokół tej menażerii rozgrywa się raczej banalna historia o poszukiwaniu miłości, swojego miejsca, o ulotności życia, o znaczeniu wieczności i o pożytkach płynących z przyjaźni. Największą wartością tej książki są liczne nawiązania do literatury (głównie klasyki),kina, muzyki, sztuki i filozofii. Nie mam wątpliwości, że każda z tych dziedzin jest bliska autorce i swoją miłość przelała w postać Renee i Palomy, ale...no właśnie, chwilami miałam wrażenie, że trochę ją poniosło. Często gęsto tekst zamienia się w dosyć mętne wywody o filozofii, o wartości krótkich momentów w naszej egzystencji, o bezcelowości ludzkiego życia, o wartości tu i teraz, o konieczności chwytania ulotnych chwil, postępowaniu zgodnie z greckim "carpe diem" i tak trochę "w koło Macieju". Bywało, że nudziłam się jak mops. "Elegancja jeża" jest pod względem fabuły dosyć nierówna, są fragmenty które czyta się jednym tchem, by za chwilę ugrzęznąć w smętnych rozważaniach filozoficzno – egzystencjalnych. Przyznam, są wakacje, nastroju na grzebanie we własnej głowie brak, toteż wolałabym dostać więcej historii Renee, Kakuro, Palomy z jej malowniczą rodzinką, niestety trochę tego skąpi autorka, czuć że bliższe są jej te fragmenty kiedy rozważa martwą naturę w toalecie, albo scenę pracy w polu Lewina z "Anny Kareniny". Pewnie niejeden erudyta by się ucieszył, choć nie sądzę, by ktoś taki sięgnął po tę powieść (szczególnie jeśli skupi swą uwagę na różowiutkiej, landrynkowej okładce). Tak czy owak podobała mi się ta powieść, jest napisana bardzo pięknym językiem i niewątpliwie dostarcza sporo przyjemności, jednak nie nazwałabym jej lekturą lekką, łatwą i przyjemną. Pozostawia wrażenie nostalgicznej, smutnej i nieco przygnębiającej historii, która każe zadać sobie kilka pytań na temat kondycji świata i miejsca ludzi wśród wszystkich istot na ziemi. Pytania frapujące, wnioski niestety mogą zdołować. Polecam.