Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pułkownik tajnej tureckiej policji spotyka na przyjęciu pisarza. Po 5 minutach znajomości przedstawia mu policyjne akta człowieka, którego ciało wyłowiono z morza niewiele wcześniej. Przy okazji zabiera pisarza do kostnicy, no bo czemu nie. Później jest tylko gorzej. Odniosłam wrażenie, że autor porwał się z motyką na Słońce. Miał niezły pomysł na historię tajemniczego Dimitriosa, ale przekombinował. Sporo jest dłużyzn. Przykładowo, bohater X pyta bohatera Y jak zaczęła się jego znajomość z bohaterem Z w 1930 roku, a bohater Y zamiast po ludzku konkretnie odpowiedzieć, zaczyna streszczać historię zawirowań politycznych między Bułgarią i Jugosławią zaczynając od 1900 roku. Żeby się chociaż którykolwiek z bohaterów zajmował polityką, to byłoby pół sukcesu, ale nie, po prostu przez kilkanaście stron czytamy o konflikcie politycznym. Z przyczyn kompletnie dla mnie niezrozumiałych, wspomniany pisarz rusza w świat poznać historię człowieka, którego ciało zobaczył w kostnicy. No bo przecież wszyscy ludzie tak robią. Patolodzy to pewnie po każdym kliencie obowiązkowo. W podróży odkrywa kolejne elementy układanki oraz poznaje nowe osoby i tu jest problem. Prawie każdej z tych osób wałkuje wszystkie dotąd odkryte fakty. Żeby to chociaż załatwiono zdaniem w stylu "usiadł i rozpoczął swą historię, dwie godziny później skończył" - byłoby nieźle, ale nie! Za każdym razem czytamy to samo od początku do znudzenia. Autor wielokrotnie wspomina o tym, co powinien zawierać dobry kryminał, szkoda tylko, że sam się do własnych rad nie zastosował.