Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziwna jest jednak ta "mentalność niemiecka", o ile takowa istnieje. Szybko podporządkowują się zwycięzcom, ale podskórnie ciągle tacy sami. Autor wytyka egoizm Hitlera, ale sam nie widzi problemu w tym, że podczas gdy inni żołnierze są rozstrzeliwani za "dezercję" przy opuszczaniu stanowisk bez rozkazów, on może przesiadywać w restauracji i twierdzi że rozkaz Schornera ma uzasadnienie. Nasz dzielny sztabowiec nie widzi też problemu w używaniu dzieci do walk, twierdząc że Hitlerjugend może być dobrze wykorzystane i ma pewne walory bojowe. Najdziwniejsze dla mnie było to, że po tym jak w niewoli marzył o spotkaniu z rodziną, żona i dziećmi, w pierwszej kolejności zadbał o ucieczkę do Niemiec Zachodnich, a dopiero potem starał się sprowadzić tam rodzinę, co ostatecznie udało mu się dopiero rok później (a przecież mogło się nigdy nie udać). O matce ani słowa, domyślam się że została w NRD i nigdy już jej nie spotkał (?). Pisząc te wspomnienia autor z pewnością posiadł już wiedzę, o tym jak traktowani byli chociażby czerwonoarmiści w niewoli niemieckiej - wspomniał o tym bardzo ogólnikowo. W porównaniu z tym, jego trudy niewoli to były wczasy. I jeszcze jedna sprawa, to już druga książka zawierająca wspomnienia jeńca niemieckiego, w której zaznaczono, że funkcjonariusze NKWD nie stosowali wobec nich przemocy fizycznej. Nie chce mi się w to wierzyć, ale istnieje możliwość, że bili oni tylko "swoich", tj. Rosjan i Polaków.