Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polska pisarka i publicystka; używała pseudonimu J(an) Stycz. Ukończyła historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie uzyskała stopień doktora filozofii. Pracowała jako nauczycielka. Od 1919 roku mieszkała w Warszawie. Działała w Związku Literatów Polskich i PEN-Clubie.
Powróciła do Lwowa we wrześniu 1939. Aresztowana przez NKWD w r. 1940, była więziona w łagrze w Kazachstanie. Uwolniona w wyniku układu Sikorski-Majski, służyła w Armii Andersa w Pomocniczej Służbie Kobiet w oddziale Prasy i Propagandy. Ewakuowana latem 1942 wraz z wojskiem polskim do Iranu, w randze porucznika, a potem kapitana WP, przeszła cały szlak bojowy Armii Polskiej na Wschodzie i 2. Korpusu aż do Włoch. W latach 1943-1946 redagowała czasopisma wojskowe: "Ochotniczka" oraz "Poradnik dla Świetlic i Świetliczarek". W 1947 roku zamieszkała w Londynie, gdzie była m. in. wiceprezesem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Debiutowała 1915 w Wiedeńskim Kurierze Polskim. W 1921 wydała tom poezji "Otwarte oczy". Kolejny to "Szare godziny" (1924). Jako prozaik wydała powieść "Czarny pies", a następnie zwróciła uwagę zbiorami nowel, "Motyw księżyca" (1928) i "Matowa Kresa" (1929),w których łączyła realizm z ekspresjonizmem. "Zawalidroga", powieść psychologiczna, ukazała się w 1930 roku. W wydanej w tymże roku obszernej, trzytomowej powieści "Krauzowie i inni" (1930) przedstawiła losy rodziny na tle życia publicznego Galicji po upadku powstania styczniowego. Miał to być początek sagi rodzinnej, której pisarka jednak nie kontynuowała. "Ludzie prawdziwi" (1935) to zbiór opowiadań biograficznych dla młodzieży. Kolejny zbiór opowiadań, tym razem opartych na motywach autobiograficznych, nosi tytuł "Ludzie sponiewierani" (Rzym 1945). Zmienione wydanie, już bardziej formalnie zbiór wspomnień, zatytułowane "Kazachstańskie noce" (1958),to ksiązka szczególnie wysoko ceniona w jej dorobku; doczekała się wznowienia. Dwa tomy niedokończonego cyklu powieściowego Za zamkniętymi drzwiami: "Sprawa Józefa Mosta" (1953) i "Wierność życiu" (1967). Opublikowała także "Wspomnienia o pisarzach" (1960),poświęcone Sieroszewskiemu, Żeromskiemu, Strugowi, Berentowi, Irzykowskiemu, Leśmianowi, Wielopolskiej, Kaden-Bandrowskiemu i Dąbrowskiej. Dwa lata po jej śmierci Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie ustanowił nagrodę im. H. Naglerowej.