Tydzień temu skończyliśmy zbierać propozycje pytań do Małgorzaty Kalicińskiej, które chcielibyście jej zadać przy okazji premiery najnowszej powieści Irena.

Spośród przesłanych przez Was propozycji wybraliśmy najciekawsze i przekazaliśmy je pisarce. Małgorzata Kalicińska odpowiedziała błyskawicznie!

Dziś prezentujemy odpowiedzi, jakich udzieliła.

Kto wpadł na pomysł napisania wspólnej powieści: Pani czy córka?

Chyba jednak ja. Teraz to już ja jestem w tej materii odważniejsza ale kiedyś to Basia namówiła mnie do pisania i wydania "Domu nad rozlewiskiem".
Także "Fikołki na Trzepaku" są z jej namowy.

Która z trzech bohaterek nowej książki - Jagna, Dorota czy Irena - jest Pani najbliższa pod względem charakteru, osobowości? Z którą z nich mogłaby się Pani zaprzyjaźnić?

Zaprzyjaźnić? Z Ireną. Pisałam „od siebie” postać Doroty, ale ona jest dziwna choć dałam jej kilka swoich spraw, przypadków czy myśli. Zdecydowanie dogadywałaby się z Ireną i chciałbym kiedyś taką Ireną być.

Matka i córka - krew z krwi, a jednak dwa odmienne pokolenia, dwa często odmienne spojrzenia na świat. Czy miała Pani w trakcie pisania sytuacje, w których kompletnie się ze sobą nie zgadzałyście co do przebiegu akcji, czy też kreacji bohaterów?

Bywało, oczywiście kiedy się wtrącałam w Basi widzenie konfliktu czy postaci ale wycofywałam swoje 3 grosze ufając Jej talentowi i przyznając autorską opcje widzenia. No, bo jak inaczej?

Na okładce Pani nowej książki widnieje zdanie - "Trzy kobiety, jedna tajemnica". Jakże wdzięczny to slogan, hipnotyzuje czytelnika. A czy Pani jako autorka ma jakieś tajemnice związane z "Ireną"?

Nie, chyba nie, za to wiem że w rodzinach pełno takich pełnych albo na pół tylko opowiedzianych tajemnic. Jak mówi moja kuzynka „Co chatka, to zagadka”.

Czy nie boi się Pani porównań "Ireny" do "Makatki", którą wspólnie z córką napisała Katarzyna Grochola?

Nie! To Kasia powiedziała: „cóż na to poradzimy, że mamy świetne córki?”, a to są dwa różne sposoby pisania, dwie różne książki. W "Makatce" raczej rodzaj felietonistyki, rozmowy a u nas kreacja, powieść.

Ile procent Małgorzaty Kalicińskiej jest w tworzonych przez nią bohaterkach? Czy "oddaje" im Pani jakieś swoje cechy charakteru?

Każdy chyba coś od siebie daje, gdy pisze powieść obyczajową. To są obserwacje, własne doświadczenia, przemyślenia, poziom wrażliwości. I to dobrze, bo przez to powieść staje się głębsza. Oczywiście podziwiać należy u pisarzy całkowite kreacje, stworzenie całkiem nowych postaci, scen, drobiazgów, całej otoczki psychologicznej itp. Z pewnością nie są to moje kolejne autobiografie ani "Dom nad", ani "Zwyczajny Facet", ani "Lilka", ani "Irena".
"Fikołki na trzepaku" – tak.

Jak odczuwa Pani odczuwa zmianę w swoim życiu? Kiedyś nazywała Pani siebie "kurą domową", a teraz jest pisarką. Czy porzuciła Pani swoje dawne wcielenie ze smutkiem, czy raczej wyrwała się z objęć poprzedniego życia z radością?

Ja stale jestem kurą domową! Jestem z wyboru i z powodu lubienia kobietą bardzo, ale to bardzo domową,. Najmilsze mi jest bycie żoną, mamą, ogrodniczką, babcią, a dopiero potem kobieta piszącą. Pisarką – jak upewnia mnie mój przyjaciel Piotr Siła.

Co jest dla Pani najtrudniejsze w byciu pisarką?

Dla mnie dyscyplina i rodzaj skrzętności. Nie umiem siebie zaprząc do bardzo surowo zaprogramowanej pracy jak to ma np. Ewa Stachnik („Katarzyna Wielka gra o władzę”) czy Krysia Kofta. Nie mam w sobie takiej cechy która kazałaby mi co rano (czy co popołudnie) kazać usiąść, wyłączyć się ze świata i klikać osiem godzin jak w biurze. Choć pisać bardzo lubię i jak już mnie najdzie … Ale ONA czyli wena czasem ucieka i wtedy jest okropnie.

Czy pamięta Pani pierwszą sytuację kiedy kupując w księgarni jakąś książkę dla siebie została Pani rozpoznana np. przy kasie lub między regałami? Jakie to było uczucie zostać poproszonym pierwszy raz o autograf, jakie emocje towarzyszyły Pani w tamtej chwili?

W Epik-u w Warszawie, jakaś miła pani z dzieckiem popatrzyła na mnie i miło zaczepiła. Pierwszy autograf też kładłam drżącą ręką. Każda nowa książka z księgarń i każdy audiobook, (jestem wielbicielką czytania uszami) to wielkie wzruszenie i taka…macierzyńska radość.

Czy planuje Pani napisać kolejną książkę? Jeśli tak, to czego będzie ona dotyczyła?

Na razie szkicuję sobie opowieść o Korei Pd. Jestem w tym roku po dwóch premierach – po Lilce, bardzo jednak osobistej i głębokiej opowieści i Irenie też bliskiej sercu bo napisanej z córką i szczęśliwie nie zjechanej przez czytelniczki i czytelników.
I czekam na Wenę literacką bo ta podróżnicza już na moim biurku siedzi i majta nogami. Powolutku już widzę jak ta Korea będzie wyglądać z masą zdjęć i opowieścią o tym dalekim kraju, który miałam szczęście poznać.

_______________________________
Egzemplarz książki "Irena" z autografem pisarki, ufundowany przez wydawnictwo W.A.B., otrzymuje electric_cat za pytanie o przebieg współpracy z córką podczas pisania powieści.

Gratulujemy i dziękujemy za wszystkie nadesłane propozycje.