Irena

Bardzo mile jestem zaskoczona. Początkowo książka mnie nie wciągnęła i wydawała się być o niczym.
Jednak każda kolejna strona wciągała coraz bardziej 
Opis z okładki - "Poruszający portret kobiet, z których każda znajduje się na życiowym zakręcie"
Trzy kobiety i całkiem różne spojrzenia na świat i na życie.
Powieść niezwykle ciekawa, ukazująca złożone relacje międzypokoleniowe.
Każda z kobiet jest inna i zupełnie inaczej spostrzega otaczającą je rzeczywistość.
Opowieść napisana jest żartobliwie i wciągająco.
Jedyne co mnie irytowało to język najmłodszej damy,
"callnę wieczorem", "kisior" jakoś w życiu powszechnym uchodzą płazem ale jako słowo pisane (czytane)
są koszmarne

Bardzo mile jestem zaskoczona. Początkowo książka mnie nie wciągnęła i wydawała się być o niczym.
Jednak każda kolejna strona wciągała coraz bardziej 
Opis z okładki - "Poruszający portret kobiet, z których każda znajduje się na życiowym zakręcie"
Trzy kobiety i całkiem różne spojrzenia na świat i na życie.
Powieść niezwykle ciekawa, ukazująca złożone relacje...

7/10
Nie przepadam za babskimi czytadłami wiec podeszłam do niej dość sceptycznie. A tu proszę jakie zaskoczenie. Ciekawie napisana, porusza dość poważny temat zatajania tajemnic i konfliktów, które one powodują.
Odnalazłam w niej wiele dla siebie.

7/10
Nie przepadam za babskimi czytadłami wiec podeszłam do niej dość sceptycznie. A tu proszę jakie zaskoczenie. Ciekawie napisana, porusza dość poważny temat zatajania tajemnic i konfliktów, które one powodują.
Odnalazłam w niej wiele dla siebie.

Jest to moja pierwsza powieść tej autorki. Początki były trudne ale z każda stroną miałam ochotę na więcej, aż w końcu dotarłam do ostatniej strony i było mi smutno, ze to już koniec.
Bardzo fajna historia, może jakich wiele. Jednak historia, z którą wiele kobiet mogło by się utożsamić. Problemy w rodzinie, stres w pracy i nastawienie na karierę, z drugiej strony życie prywatne i problemy miłosne. Nie trzeba zdradzać za wiele ale polecam sięgnąć po lekturę w miłe letnie wieczory lub w zimowe z kubkiem dobrej herbaty.

Jest to moja pierwsza powieść tej autorki. Początki były trudne ale z każda stroną miałam ochotę na więcej, aż w końcu dotarłam do ostatniej strony i było mi smutno, ze to już koniec.
Bardzo fajna historia, może jakich wiele. Jednak historia, z którą wiele kobiet mogło by się utożsamić. Problemy w rodzinie, stres w pracy i nastawienie na karierę, z drugiej strony życie...

Spokojna książka z tajemnica w tle skrywana przez mamę i córkę. Przez co obie nie potrafia ze sobą rozmawiać... Czy to się zmieni

Spokojna książka z tajemnica w tle skrywana przez mamę i córkę. Przez co obie nie potrafia ze sobą rozmawiać... Czy to się zmieni

Małgorzatę Kalicińską zawsze dobrze się czyta. Ona potrafi otulić codziennością. Z małej sprawy zrobić historię. Opisać świat taki jaki jest bez wielkich wzlotów, bez upadków. Na próżno szukać dreszczyka, wielkich namiętności i rozczarowań. Wszyscy inni się tym zajmują. Ona natomiast myśli praktycznie. Nasuwa mi się taka myśl: choć nic się nie dzieje to przecież i tak coś się dzieje.
A czasem należy się nam taka przyjemna książka, a co!

Małgorzatę Kalicińską zawsze dobrze się czyta. Ona potrafi otulić codziennością. Z małej sprawy zrobić historię. Opisać świat taki jaki jest bez wielkich wzlotów, bez upadków. Na próżno szukać dreszczyka, wielkich namiętności i rozczarowań. Wszyscy inni się tym zajmują. Ona natomiast myśli praktycznie. Nasuwa mi się taka myśl: choć nic się nie dzieje to przecież i tak coś...

Bardzo obyczajowa - o problemach życia codziennego. Każdy z nas ma chyba podobne...

Bardzo obyczajowa - o problemach życia codziennego. Każdy z nas ma chyba podobne...

Pierwsze kilka stron, bo o pogrzebach i śmierci czytać nie lubię, nie brzmiało zachęcająco, ale jeszcze bardziej nie lubię zostawiać książek nieprzeczytanych, no chyba że się baaaardzo męczę. I całe szczęście, że tej powieści nie zostawiłam, bo żałowałabym, oj żałowałabym.
Na początku też zastanawiałam się czemu książka o tak naprawdę trzech kobietach nosi tytuł "Irena". I wszystko wyszło w trakcie czytania. Irena jest kimś w rodzaju mediatora między matką Dorotą a córką Jagodą w ich sporach i niezrozumieniu.
Dorotę to bym chętnie udusiła (w cudzysłowie oczywiście), tak mi działała na nerwy swą koncentracją na sobie i swoim punkcie widzenia, który nie dawał Jadze żyć po swojemu.
A już zupełnie nie rozumiem po co ta tajemnica związana ze śmiercią pierwszego dziecka Doroty - Kubusia? To tylko skomplikowało życie Dorocie, czyniąc je trudnym i wywołując dodatkowe problemy do rozwiązania.
A na końcu to tylko płakałam i śmiałam się, i tak w kółko.
Moim zdaniem ta książka to świetne studium relacji między matką a córką i nie tylko między nimi.
A rodząca się miłość między jagą i Radkiem przedstawiona jest tak, że tylko człowiek zakochać się chce.
Polecam!

Pierwsze kilka stron, bo o pogrzebach i śmierci czytać nie lubię, nie brzmiało zachęcająco, ale jeszcze bardziej nie lubię zostawiać książek nieprzeczytanych, no chyba że się baaaardzo męczę. I całe szczęście, że tej powieści nie zostawiłam, bo żałowałabym, oj żałowałabym.
Na początku też zastanawiałam się czemu książka o tak naprawdę trzech kobietach nosi tytuł...

Nie widzę sensu we wciąganiu do spółki córki autorki - która to córka jest przedstawiana na okładce jako niemal drugi da Vinci - liczy, śpiewa, szydełkuje, a nawet pływa (tylko pisać nie umie...). Efekt współpracy niestety jest żałosny. Nudne to i kiepsko napisane. Myślę sobie, ze pani Kalicińska powinna byla poprzestać na pierwszym tomie "Rozlewiska".

Nie widzę sensu we wciąganiu do spółki córki autorki - która to córka jest przedstawiana na okładce jako niemal drugi da Vinci - liczy, śpiewa, szydełkuje, a nawet pływa (tylko pisać nie umie...). Efekt współpracy niestety jest żałosny. Nudne to i kiepsko napisane. Myślę sobie, ze pani Kalicińska powinna byla poprzestać na pierwszym tomie "Rozlewiska".

Czytałam jeszcze jako młoda kobieta, nieświadoma za bardzo kim jestem. Chyba dopiero po kilku latach, kiedy życie dało mi w kość i czegoś się od niego nauczyłam potrafiłam odbierać na jednej fali z Autorką. Zatem, książki pani Małgosi polecam kobietom dojązłym nie metrykalnie, ale duchowo.

Czytałam jeszcze jako młoda kobieta, nieświadoma za bardzo kim jestem. Chyba dopiero po kilku latach, kiedy życie dało mi w kość i czegoś się od niego nauczyłam potrafiłam odbierać na jednej fali z Autorką. Zatem, książki pani Małgosi polecam kobietom dojązłym nie metrykalnie, ale duchowo.

O ludzie! Jaka dobra ta książka dla mnie była. Zabrałam się za nią w końcu. Oj długo na mnie na półce czekała a i tak w większości pociągnęłam w ebooku i audiobooku.
Obyczajowka jakich naprawdę nie wiele. Tu nie chodziło o samą historię, a o relację pomiędzy trzeba bliskimi sobie kobietami i innymi. Szczególnie dla mnie zapadła w duszy komunikacja matka-córka...
Każda z trzech bohaterek wniosła we mnie coś niesamowitego, nawet nie potrafię tego określić, ale to książka z tych co po przeczytaniu tak jakby coś się w świecie naprawiło, takie inne spojrzenie daje na otaczający świat. Pomimo pewnych cierpień, które spotykają bohaterki wyszłam z tego z bardzo pozytywnym śladem na duszy.
Dlaczego żółw jest taki twardy? - bo jest taki miękki!

O ludzie! Jaka dobra ta książka dla mnie była. Zabrałam się za nią w końcu. Oj długo na mnie na półce czekała a i tak w większości pociągnęłam w ebooku i audiobooku.
Obyczajowka jakich naprawdę nie wiele. Tu nie chodziło o samą historię, a o relację pomiędzy trzeba bliskimi sobie kobietami i innymi. Szczególnie dla mnie zapadła w duszy komunikacja matka-córka...
Każda z...