Irena

Bardzo obyczajowa - o problemach życia codziennego. Każdy z nas ma chyba podobne...

Bardzo obyczajowa - o problemach życia codziennego. Każdy z nas ma chyba podobne...

Pokaż mimo to

Pierwsze kilka stron, bo o pogrzebach i śmierci czytać nie lubię, nie brzmiało zachęcająco, ale jeszcze bardziej nie lubię zostawiać książek nieprzeczytanych, no chyba że się baaaardzo męczę. I całe szczęście, że tej powieści nie zostawiłam, bo żałowałabym, oj żałowałabym.
Na początku też zastanawiałam się czemu książka o tak naprawdę trzech kobietach nosi tytuł "Irena". I wszystko wyszło w trakcie czytania. Irena jest kimś w rodzaju mediatora między matką Dorotą a córką Jagodą w ich sporach i niezrozumieniu.
Dorotę to bym chętnie udusiła (w cudzysłowie oczywiście), tak mi działała na nerwy swą koncentracją na sobie i swoim punkcie widzenia, który nie dawał Jadze żyć po swojemu.
A już zupełnie nie rozumiem po co ta tajemnica związana ze śmiercią pierwszego dziecka Doroty - Kubusia? To tylko skomplikowało życie Dorocie, czyniąc je trudnym i wywołując dodatkowe problemy do rozwiązania.
A na końcu to tylko płakałam i śmiałam się, i tak w kółko.
Moim zdaniem ta książka to świetne studium relacji między matką a córką i nie tylko między nimi.
A rodząca się miłość między jagą i Radkiem przedstawiona jest tak, że tylko człowiek zakochać się chce.
Polecam!

Pierwsze kilka stron, bo o pogrzebach i śmierci czytać nie lubię, nie brzmiało zachęcająco, ale jeszcze bardziej nie lubię zostawiać książek nieprzeczytanych, no chyba że się baaaardzo męczę. I całe szczęście, że tej powieści nie zostawiłam, bo żałowałabym, oj żałowałabym.
Na początku też zastanawiałam się czemu książka o tak naprawdę trzech kobietach nosi tytuł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie widzę sensu we wciąganiu do spółki córki autorki - która to córka jest przedstawiana na okładce jako niemal drugi da Vinci - liczy, śpiewa, szydełkuje, a nawet pływa (tylko pisać nie umie...). Efekt współpracy niestety jest żałosny. Nudne to i kiepsko napisane. Myślę sobie, ze pani Kalicińska powinna byla poprzestać na pierwszym tomie "Rozlewiska".

Nie widzę sensu we wciąganiu do spółki córki autorki - która to córka jest przedstawiana na okładce jako niemal drugi da Vinci - liczy, śpiewa, szydełkuje, a nawet pływa (tylko pisać nie umie...). Efekt współpracy niestety jest żałosny. Nudne to i kiepsko napisane. Myślę sobie, ze pani Kalicińska powinna byla poprzestać na pierwszym tomie "Rozlewiska".

Pokaż mimo to

Czytałam jeszcze jako młoda kobieta, nieświadoma za bardzo kim jestem. Chyba dopiero po kilku latach, kiedy życie dało mi w kość i czegoś się od niego nauczyłam potrafiłam odbierać na jednej fali z Autorką. Zatem, książki pani Małgosi polecam kobietom dojązłym nie metrykalnie, ale duchowo.

Czytałam jeszcze jako młoda kobieta, nieświadoma za bardzo kim jestem. Chyba dopiero po kilku latach, kiedy życie dało mi w kość i czegoś się od niego nauczyłam potrafiłam odbierać na jednej fali z Autorką. Zatem, książki pani Małgosi polecam kobietom dojązłym nie metrykalnie, ale duchowo.

Pokaż mimo to

O ludzie! Jaka dobra ta książka dla mnie była. Zabrałam się za nią w końcu. Oj długo na mnie na półce czekała a i tak w większości pociągnęłam w ebooku i audiobooku.
Obyczajowka jakich naprawdę nie wiele. Tu nie chodziło o samą historię, a o relację pomiędzy trzeba bliskimi sobie kobietami i innymi. Szczególnie dla mnie zapadła w duszy komunikacja matka-córka...
Każda z trzech bohaterek wniosła we mnie coś niesamowitego, nawet nie potrafię tego określić, ale to książka z tych co po przeczytaniu tak jakby coś się w świecie naprawiło, takie inne spojrzenie daje na otaczający świat. Pomimo pewnych cierpień, które spotykają bohaterki wyszłam z tego z bardzo pozytywnym śladem na duszy.
Dlaczego żółw jest taki twardy? - bo jest taki miękki!

O ludzie! Jaka dobra ta książka dla mnie była. Zabrałam się za nią w końcu. Oj długo na mnie na półce czekała a i tak w większości pociągnęłam w ebooku i audiobooku.
Obyczajowka jakich naprawdę nie wiele. Tu nie chodziło o samą historię, a o relację pomiędzy trzeba bliskimi sobie kobietami i innymi. Szczególnie dla mnie zapadła w duszy komunikacja matka-córka...
Każda z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytane juz jakis czas temu pamietam fabule gdzie konflikt rodzinny miedzy matka i corka trwal z powowdu ciezkich przezyc z przeszlosci. Przyjemnie sie czytalo i lekko jesli niema sie nic bardziej ambintego to jak najbardziej mozna po nia siegnac.

Przeczytane juz jakis czas temu pamietam fabule gdzie konflikt rodzinny miedzy matka i corka trwal z powowdu ciezkich przezyc z przeszlosci. Przyjemnie sie czytalo i lekko jesli niema sie nic bardziej ambintego to jak najbardziej mozna po nia siegnac.

Pokaż mimo to

Przyjemna książka ukazująca relacje międzypokoleniowe kobiet. Mimo swej lekkości ukazuje jakże ważne problemy pomiędzy matką a córką.

Przyjemna książka ukazująca relacje międzypokoleniowe kobiet. Mimo swej lekkości ukazuje jakże ważne problemy pomiędzy matką a córką.

Pokaż mimo to

Bardzo ładnie napisana historia 3 kobiet wraz z ich radoścismi, troskami i życiem codziennym. Każda bohaterka reprezentuje swoje pokolenie i wszystkie są w tym bardzo szczere i realne. Fabuła jest niezwykle spójna, bez chaosu zdarzeń, zbędnych postaci i wątków. To prawdziwa powieść obyczajowa w której po części odnalazłam siebie.

Bardzo ładnie napisana historia 3 kobiet wraz z ich radoścismi, troskami i życiem codziennym. Każda bohaterka reprezentuje swoje pokolenie i wszystkie są w tym bardzo szczere i realne. Fabuła jest niezwykle spójna, bez chaosu zdarzeń, zbędnych postaci i wątków. To prawdziwa powieść obyczajowa w której po części odnalazłam siebie.

Pokaż mimo to

Wciągająca komedia dla kobiet na samotne wieczory przy herbatce lub lampce wina. Otwiera oczy na pewne sprawy.

Wciągająca komedia dla kobiet na samotne wieczory przy herbatce lub lampce wina. Otwiera oczy na pewne sprawy.

Pokaż mimo to

Trzy kobiety: Dorota – matka, Jagoda – córka i Irena – przyszywana ciocia-babcia. Dwie pierwsze toczą międzypokoleniową walkę o wpływy. Trzecia – od niedawna wdowa, wie jak postępować z każdą z nich. Z pozoru to ona powinna oczekiwać opieki, otuchy, pomocy. W rzeczywistości, tak jak zwykle troszczy się o Jagodę i Dorotę. Dzieli się z obiema doświadczeniem, przekazuje prawdy o życiu.
Do tego Jan, Felicjan, Aga, Wera, Radek, druga (a może pierwsza) Jaga i tajemnica z przeszłości. To główne elementy układanki. Chcecie zobaczyć obraz w całości? Jeśli tak, to sięgnijcie po powieść „Irena” – efekt współpracy dwóch ciekawych Kobiet, potrafiących pisać o uczuciach i o ludzkiej umiejętności plątania losów.
Cytat wybrany z tej książki – nie tylko dla młodych mężatek:
„Jak chłopisko ma w domu miseczkę ulubionych dań, ciasto, jeśli je lubi i wiesz trochę radości w łóżku to nawet gdy zrzędzisz, wraca zawsze do domu. A jak mu tylko zrzędzisz i wiecznie cię głowa boli, ciasta kupujesz w sklepie po taniości, to po cholerę ma wracać”.

Trzy kobiety: Dorota – matka, Jagoda – córka i Irena – przyszywana ciocia-babcia. Dwie pierwsze toczą międzypokoleniową walkę o wpływy. Trzecia – od niedawna wdowa, wie jak postępować z każdą z nich. Z pozoru to ona powinna oczekiwać opieki, otuchy, pomocy. W rzeczywistości, tak jak zwykle troszczy się o Jagodę i Dorotę. Dzieli się z obiema doświadczeniem, przekazuje prawdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to