Urodzony w poddublińskim Rathgar (w 1930 roku wchłoniętym przez stolicę Irlandii) James Joyce, po burzliwym dzieciństwie, gdzie najpierw uczęszczał do szkoły jezuickiej, a potem zrezygnował z wiary katolickiej, w wieku 22 lat wyemigrował z kraju. Odrzucenie katolicyzmu opisał w autobiograficznej powieści „Portret artysty w wieku młodzieńczym”. Po wyjeździe z Irlandii mieszkał w wielu europejskich miastach, w tym w Zurychu, Paryżu, Rzymie, Trieście, by ostatecznie osiąść ponownie w stolicy Szwajcarii, i tam, 13 stycznia 1941 roku, zmarł w wyniku zapalenia otrzewnej. Autor „Dublińczyków” i „Ulissesa” został skremowany i spoczął na cmentarzu Fluntern. 

Bezpośrednim powodem, dla którego Joyce nie mógł zostać pochowany w rodzimym kraju, było wyrzeknięcie się przez niego wiary. W Irlandii panował wówczas głęboki katolicyzm. Po śmierci pisarza wdowa Nora Barnacle chciała sprowadzić jego szczątki do Irlandii, ale irlandzkie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, w obliczu braku dowodów na to, że Joyce umarł jako katolik, odmówiło przyjęcia zwłok. Warto przypomnieć, że w latach 30. XX wieku „Ulisses” widniał na indeksie ksiąg zakazanych w Wielkiej Brytanii.

Jak podaje „The Guardian”, radni Dermot Lacey i Paddy McCartan, którzy chcą powrotu prochów irlandzkiego powieściopisarza, argumentują swój pomysł tym, że spoczęcie w ojczyźnie było ostatnią wolą zarówno samego artysty, jak i jego żony. Rada Miasta Dublin zatwierdziła ów wniosek, jednak zanim pomysł wejdzie w życie, musi przejść przez ścieżkę administracyjną obejmującą Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa i Gaeltacht, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, a także posiedzenie rządu Irlandii. Dopiero wówczas James Joyce będzie mógł udać się w swoją ostatnią podróż do domu.