Rudyard Kipling wypowiedział te słowa w lipcu 1933 roku w Claridge Hotel w Londynie, w czasie lunchu członków Królewskiego Towarzystwa Literackiego (Royal Society of Literature). Pojawili się tam również reprezentanci Kanadyjskiego Stowarzyszenia Autorów (Canadian Authors’ Association). Pisarz miał wówczas 67 lat.

Tekst jego przemowy znalazł się wiele lat później w książce A Book of Words – zbiorze 37 jego przemówień.
37 to sporo jak na kogoś, kto był znany ze swojej niechęci do występów publicznych. Jak na osobę nieśmiałą, za jaką był postrzegany, mówi również dość osobiście i odsłania się w stawianych przez siebie tezach. Wiele można dowiedzieć się o Kiplingu czytając tę książkę – dostępną w całości w oryginale w Internecie.

Wiele też można się o nim dowiedzieć, czytając wypowiedzi innych pisarzy na jego temat. George Orwell określał go jako „proroka brytyjskiego imperium”. Henry James miał natomiast powiedzieć, że „geniusz Kiplinga (w odróżnieniu od błyskotliwej inteligencji) jest uderzający”. Lata po jego śmierci krytyk Douglas Kerr postrzegał go jako autora budzącego spory, jeżeli chodzi o ustalenie jego pozycji w światowej literaturze. Jedno było jednak dla niego pewne: Kipling był niezrównanym portrecistą świata imperiów kolonialnych.
Z czym trudno się nie zgodzić, nawet jeśli nie jesteśmy w stanie zaakceptować zasad obowiązujących w czasach mu współczesnych i okrucieństwa kolonializmu.

Tego noblistę (1907) – pierwszego anglojęzycznego w historii laureata tej nagrody i wciąż najmłodszego – kojarzy się głównie z Księgą Dżungli, a był również autorem licznych opowiadań, poezji i innych powieści.

„Litościwie”, mówi Kipling w dalszej części swojej przemowy, „nikomu nie przyzwolono na poznanie swojej przyszłości i przewidzenie, jak kiedyś będzie literacko postrzegany, tak samo jak naszym przodkom oszczędzono usłyszenia osądów wydawanych im przez nam współczesnych…”.

Czytaliście Kiplinga – coś poza Księgą Dżungli? Co sądzicie o jego twórczości?