Obudzona Rzeka

Poetka w dosyć wnikliwy sposób analizuje życie, ludzkie uczucia, pragnienia, dążenia i robi to w odniesieniu do całego świata. Świata mającego nam tak wiele do zaoferowania, a my - zaślepieni, napędzeni złudnymi wizjami, często zmęczeni tą gonitwą - nie dostrzegamy tego wszystkiego, co dookoła nas. Każdy wiersz, nie jest co prawda zatytułowany, i dotyczy różnych kwestii, jednak całościowo tworzą one wspaniały harmonijny obraz świata - tak nam bliskiego, będącego na wyciągnięcie ręki, a jednocześnie tak odległego. W każdym wierszu możemy znaleźć coś dla siebie, albo o sobie, stąd też przesłanie, które ze sobą niosą jest uniwersalne. Autorka bawi się słowem - i to widać w każdym wierszu. I trzeba przyznać, wyszło jej to mistrzowsko. Ten tomik, i jednoczesne każdy osobnik wiersz, możemy czytać od początku do końca i odwrotnie - zaczynając od końca, a kończąc na początku. Muszę przyznać że przez taki zabieg, autorce udało się wzbudzić zainteresowanie czytelnia, nie tylko tym co chce nam przez swoją poezję przekazać, ale również przez samą formę i sposób, w jaki to robi, s to, co przez to osiągnęła autorka, wzbudza niemały podziw. Wiersze, z pozoru proste, a jednocześnie trudne, dotykają naprawdę ważnych i głębokich kwestii, które na co dzień nie stanowią przedmiotu naszych rozważań. Jednak dzięki "Obudzonej rzece" możemy się nad nimi pochylić i zastanowić. Bo czym może być tytułowa rzeka? Ja myślę że to piękna metafora życia człowieka, który zajęty codziennymi sprawami, nie dostrzega tego piękna, które ma do zaoferowania mu świat, płynąc z nurtem mijającego bezpowrotnie czasu.... I patrząc przez ten pryzmat, czytanie wierszy Violi Murmańskiej to prawdziwa uczta dla ducha. Polecam kochani - ten tomik to fascynująca podróż w głąb samego siebie i okazja to zatrzymania się, wzięcia oddechu, zastanowienia się...

Polecam 🦋

Poetka w dosyć wnikliwy sposób analizuje życie, ludzkie uczucia, pragnienia, dążenia i robi to w odniesieniu do całego świata. Świata mającego nam tak wiele do zaoferowania, a my - zaślepieni, napędzeni złudnymi wizjami, często zmęczeni tą gonitwą - nie dostrzegamy tego wszystkiego, co dookoła nas. Każdy wiersz, nie jest co prawda zatytułowany, i dotyczy różnych kwestii,...

Dla mnie wiersze Violi są istną symfonią, śpiewem chóralnym, wiatrem gwiżdżącym ulotną historię. Tego nie da się opisać, to trzeba poczuć. Poczuć ten dotyk liter na rozwartych powiekach i wersów na duszy. Poetka bowiem dokonuje czegoś bardzo rzadkiego – pisze teksty jednocześnie różne i spójne. Są takimi opowiastkami z morałami. Jeśli przeczytasz je wszystkie, dopiero wtedy zrozumiesz, jak charmonijną całość tworzą.

Porównanie "Obudzonej rzeki" do symfoni wbrew pozorom ma ogromny sens. Poetka "bawi się" tempem tomiku, z lekkich i prostych refleksji przechodząc w zawoalowane myśli, pełne ważnych ideałów oraz koncepcji uleczenia świata. Pokazuje w ten sposób, czym jest równowaga – nieprzewidywalną sinusoidą. W międzyczasie ukazuje nam tę przewrotną rzeczywistość okiem bogatego o mnogość doświadczeń, czynnego obserwatora. A wszystko to dla uczestników wyścigu szczurów, niewidomych i głuchych na znaki każdego dnia. Tym właśnie jest ta tytułowa obudzona rzeka – bytem, potrafiącym brać od losu nieskończone piękno, nadzieję i wiarę w potęgę samego siebie. Bytem, dającym nam przepis na przebudzenie własnego ja.

Ten zbiór poetycki kryje w sobie niezwykły i rzadko spotykany zabieg. Każdy wiersz można czytać od początku oraz od końca. Zapewne brzmi to dość nietypowo, jednak niezależnie od sposobu, sens tekstów pozostaje ten sam. Owe zjawisko uważam za nad wyraz fascynujące, gdyż w odniesieniu do znaczenia całego tomiku można interpretować je, jako pędzące do przodu ludzkie życie, które niezależnie od kolejności wspomnień, nie straci swego pierwotnego znaczenia.

Z nurtem "obudzonej rzeki" mogą płynąć miłośnicy, poezji, ci; którzy za nią nie przepadają, wielbiciele prostoty i wyszukanych wierszy – wszyscy. Ten tomik trafi absolutnie do każdego – chwyci w linijki duszę czytelnika i rozświetli ją tysiącem świateł, symbolizujących motywację, chęci do życia, radość i moc wchłaniania w siebie wszystkiego, co wartościowe i dobre. Ja popłynęłam, i szczerze mówiąc była to najwspanialsza oraz najważniejsza przygoda, jaką miałam kiedykolwiek okazję odbyć.

Dla mnie wiersze Violi są istną symfonią, śpiewem chóralnym, wiatrem gwiżdżącym ulotną historię. Tego nie da się opisać, to trzeba poczuć. Poczuć ten dotyk liter na rozwartych powiekach i wersów na duszy. Poetka bowiem dokonuje czegoś bardzo rzadkiego – pisze teksty jednocześnie różne i spójne. Są takimi opowiastkami z morałami. Jeśli przeczytasz je wszystkie, dopiero wtedy...