Po przeczytaniu dylogii „Science” od Julki czułam, że bardziej muszę się zapoznać z jej twórczością, dlatego bez zawahania sięgnęłam po jej debiut i niestety, ale trochę się zawiodłam. Nie dziwi mnie to, bo w końcu to debiut, a one bywają lepsze i gorsze. Już w tej książce widać i czuć, jak świetne pióro ma Julia Popiel. Mało która osoba autorska potrafi tak świetnie zbudować napięcie między bohaterami. Mimo tego czułam, jakby ta książka była praktycznie o niczym. Jakbym przez cały czas czytała o tym samym. Fabuła opierała się właśnie głównie na tym napięciu między Avą i Carterem. Odniosłam wrażenie, że słabo poznajemy bohaterów. Brakuje mi rozwinięcia życia Cartera czy też rozwinięcia relacji Avy z jej przyjaciółkami, bo pojawiły się na początku, a potem zniknęły. Książka jest też bardzo krótka i widać, że na przestrzeni czasu Julka dopracowała swój warsztat pisarski i widoczna jest spora różnica. Nie odczułam, że relacja Avy i Cartera się jakoś sensownie rozwijała, ale mimo tego, czytając t tę książkę bawiłam się naprawdę dobrze i z chęcią sięgnę po drugą część. Jestem ogromnie ciekawa w jaki sposób autorka poprowadziła relację głównych bohaterów. Nie jest to literatura wysokich lotów zdecydowanie, ale naprawdę polecam, można bardzo miło spędzić przy niej czas.

Po przeczytaniu dylogii „Science” od Julki czułam, że bardziej muszę się zapoznać z jej twórczością, dlatego bez zawahania sięgnęłam po jej debiut i niestety, ale trochę się zawiodłam. Nie dziwi mnie to, bo w końcu to debiut, a one bywają lepsze i gorsze. Już w tej książce widać i czuć, jak świetne pióro ma Julia Popiel. Mało która osoba autorska potrafi tak świetnie...