Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Gwiezdny Wojownik” to komedia science-fiction, której akcja dzieje się w XXV wieku, kiedy to ludzkość skolonizowała cały Układ Słoneczny, a grupa głównych bohaterów wyrusza na misję zestrzelenia asteroidy, zagrażającej Ziemi.
Miszczuk niewątpliwie miała tu garść niezłych pomysłów i książkę, ogólnie rzecz biorąc, czyta się całkiem dobrze. Nie jest wprawdzie szczególnie zabawna – nie tak bardzo, aby podczas lektury wybuchnąć śmiechem – ale jej ton jest na tyle pogodny, a fabuła pełna absurdów, że jak najbardziej można się przy niej intelektualnie odprężyć.
Miszczuk należy do moich ulubionych polskich pisarek i bardzo cenię ją za jej charakterystyczny styl. Jej powieści zwykle nie są szczególnie ambitne i zazwyczaj widzę w nich elementy do poprawy, niemniej przepadam za jej specyficznym sposobem narracji. Miszczuk używa zawsze lekkiego, prostego języka, dzięki któremu każdą jej książkę czyta się niezwykle łatwo i szybko. Treść jest zawsze bardzo przystępna i klarowna, i tak jest też w przypadku „Gwiezdnego Wojownika”.
Jest to komedia o humorze dość, powiedziałabym, przaśnym i pretensjonalnym – ogólnie bowiem osobiście wolę humor bardziej ostry, sarkastyczny, nawet wulgarny i czarny. Tutaj za to, nawet gdy wystepują wątki o dużym potencjale satyrycznym, na przykład rozmowy toczone w cukierniczym kodzie, następuje po nich absolutnie zbędne moim zdaniem wytłumaczenie żartu, które całkiem psuje wrażenie.
Wszystkie powieści Miszczuk charakteryzuje również duża doza pruderii – w tej wprawdzie jedna z postaci jest nałogową uwodzicielką, ale i tak daleko jej do wyuzdania. Jedyne, w czym ta książka jest bardziej „odważna” od reszty dzieł autorki, to w posiadaniu niewielkiej ilości przekleństw w dialogach, oraz tym, że bohaterowie bez skrępowania piją wódkę.
Mimo że w fabule pojawiają się fragmenty pretekstowe, jak choćby dziwaczne spotkanie z królową kosmicznych piratów – opis jest zbyt nagły, brakuje mu odniesienia do sytuacji w całym przedstawionym uniwersum, historia nie jest rozbudowana o jej kontekst – to takie wady w tej książce można zrzucić na karb tego, że opowieść po prostu ma charakter groteskowy i właściwie wszystkie wydarzenia w niej ukazane są w krzywym zwierciadle, chociaż zachowują wewnętrzną logikę.
„Gwiezdny Wojownik” plasuje się w mojej opinii jako czytadełko służące prostej rozrywce, dobre na wolną chwilę dla „odmóżdżenia”.

„Gwiezdny Wojownik” to komedia science-fiction, której akcja dzieje się w XXV wieku, kiedy to ludzkość skolonizowała cały Układ Słoneczny, a grupa głównych bohaterów wyrusza na misję zestrzelenia asteroidy, zagrażającej Ziemi.
Miszczuk niewątpliwie miała tu garść niezłych pomysłów i książk...

Rozwiń

Zwiń

„Chłopak, który okradał domy...” to znakomity dramat obyczajowy dla młodzieży, który będzie dobrą lekturą także dla dorosłych czytelników.
Historia opowiada o życiu tytułowego bohatera, 15-letniego bezdomnego Sama, który, opiekując się swym starszym autystycznym bratem, mierzy się z przeciwnościami losu.
Książka ma bardzo inteligentną narrację: na tyle prostą, że odpowiednią dla młodocianych odbiorców, ale jednocześnie posiadającą dość poważny ton. Trudna, ponura treść ubrana została w przystępną formę, dodatkowo wzbogaconą o zabiegi tekstowe, takie jak rozbijanie zdań na kolejne akapity, które nastolatkom mogą urozmaicić lekturę, dla mnie zaś stanowiły bardzo ciekawe rozwiązanie, z którym wcześniej się nie spotkałam, a które rzeczywiście podkreślało wydźwięk treści.
Książka porusza wiele problemów społecznych, takich jak bezdomność, sieroctwo, samotność i cierpienie emocjonalne, przemoc domowa, zaburzenia rozwojowe, bieda, łącząc te zagadnienia z jednym z głownych wątków powieści, jakim jest nastoletnia miłość.
Wprawdzie zwykle nie popieram umieszczania takich elementów jak zakochanie w książkach młodzieżowych, jako że z mojego punktu widzenia ma to wątpliwą wartość dydaktyczną, jednak jest naturalne, że takie okoliczności zachodzą w życiu niemal każdego nastolatka, toteż poruszanie tego jest niejako nieuniknione, aczkolwiek wolę, gdy autorzy podchodzą do tego zagadnienia z rezerwą i raczej starają się wytłumaczyć młodemu człowiekowi, że tego typu uczucia nie są wcale bajkowe jak z hollywoodzkiego filmu, ale stanowią często jedynie powód do zgryzot i przyczynę rozmaitych problemów. Tutaj Drews niestety opisała to zjawisko pozytywnie – jako plus muszę wskazać, iż uczyniła to z delikatnością i niewinnością, podkreślając też kwestię przyjaźni w relacji bohaterów, niemniej młodzież, nie mając porównania w postaci doświadczeń takich jak ktoś dorosły, może odebrać to zbyt entuzjastycznie i nabrać mylnych wyobrażeń o związkach.
Poza tym jednak książka niesie w sobie też inne przekazy moralne, sformułowane w sposób nienachalny, a nawet wyrażony pogodnym językiem, niemniej skłaniający młodego odbiorcę do podjęcia jakiejś refleksji poprzez uświadomienie sobie, że świat to niesprawiedliwe miejsce, w którym każdego może spotkać jakaś osobista tragedia. „Chłopak, który okradał domy..” uczy młodzież większej wrażliwości społecznej, tolerancji, nieoceniania innych po pozorach, brania odpowiedzialności za swoje czyny, współczucia, konieczności dokonywania w życiu różnych poświęceń, pomagania innym.
Uważam tę powieść nie tylko za niezwykle wartościową, ale również znakomitą po prostu jako rozrywka czytelnicza.
Polecam!

„Chłopak, który okradał domy...” to znakomity dramat obyczajowy dla młodzieży, który będzie dobrą lekturą także dla dorosłych czytelników.
Historia opowiada o życiu tytułowego bohatera, 15-letniego bezdomnego Sama, który, opiekując się swym starszym autystycznym bratem, mierzy się z przeci...

Rozwiń

Zwiń

„Cud w Dolinie Poskoków” to krótka, humorystyczna opowieść o tytułowej rodzinie Poskoków, zamieszkującej odludną dolinę gdzieś w okolicach Splitu.
Poskokowie żyją z dala od cywilizacji, separując się od społeczeństwa, a ich przygody, o których opowiada książka, zaczynają się, gdy najstarszy syn podejmuje trudną decyzję o ożenku i wyrusza do miasta w poszukiwaniu wybranki.
Już pierwsze rozdziały rozbawiły mnie, dając pewność, że lektura okaże się udana. Wprawdzie później tekst był nieco mniej śmieszny, niemniej zachowujący ironiczny, dowcipny ton. Historia jest dosyć karykaturalna, a perypetie bohaterów znajdują się na granicy wiarygodności w tym sensie, że są mocno przerysowane, rzecz jasna w celach satyrycznych. Same postaci zresztą także są nieraz mocno jaskrawe, np. mizoginistyczny ojciec czy uwielbiające rozróbę przyjaciółki.
Mimo jednak groteskowego charakteru fabuły całość zachowuje spójność i wewnętrzną logikę.
Książkę czytało mi się bardzo dobrze, służyła mi jako pogodna, lekka odskocznia od rzeczywistości. Być może autor na jej łamach zawarł także jakieś komentarze dotyczące realiów życia w Chorwacji – jeśli tak było, nie byłam w stanie ich wychwycić, jako że nie mam na ten temat najmniejszego pojęcia. „Cud...” był dla po prostu znakomitą rozrywką i sposobem na przyjemny, czytelniczy odpoczynek.
Polecam!

„Cud w Dolinie Poskoków” to krótka, humorystyczna opowieść o tytułowej rodzinie Poskoków, zamieszkującej odludną dolinę gdzieś w okolicach Splitu.
Poskokowie żyją z dala od cywilizacji, separując się od społeczeństwa, a ich przygody, o których opowiada książka, zaczynają się, gdy najstarsz...

Rozwiń

Zwiń

„Odlecieć jak najdalej” to historia nastoletniej Oli i jej babci Krystyny, które żyją w Polsce lat 60-tych, borykając się z problemami, jakie stwarzały realia PRL-u, oraz swoim dramatem rodzinnym.
Powieść to wycinek z ich codzienności, w której panujący ustrój niejednokrotnie utrudnia zwykłym ludziom podstawowe sprawy, takie jak wyjazd zagranicę. Autorka umieściła tu także wątek historyczny, dotyczący prześladowań w tamtych czasach powstańców i członków AK.
Narracja prowadzona jest inteligentnie i logicznie, a choć fabuła, z uwagi na swój temat, nie zawiera szczególnie trzymającej w napięciu intrygi, jako że dotyczy codziennego życia zwykłych ludzi, może być interesująca. Może być, gdyż jej odbiór będzie naturalnie uwarunkowany indywidualnymi preferencjami czytelnika. Dla mnie lektura miała trochę zbyt niespieszne tempo, związane po prostu z charakterem zdarzeń, dodatkowo nie za bardzo odpowiadał mi tradycjonalizm i pruderia, bijące z tekstu, natomiast wynikające wprost z warunków kulturowych i społecznych lat 60-tych.
Poza tym jednak tekst jest w moim odczuciu jak najbardziej bez zarzutu: wyważony język, przemyślana budowa fabuły, wiarygodne portrety bohaterek: konserwatywnej, katolickiej babci i jej nastoletniej wnuczki-trzpiotki, przekonujące opisy ich rozterek emocjonalnych. Śmiało dałabym przeczytać tę książkę mojej mamie czy babci, zwłaszcza, że w moim odczuciu grupą docelową tej książki są właśnie starsze kobiety.
Wprawdzie zakończenie wydało mi się nieco wydumane i „na wyrost” w porównaniu do wcześniejszej treści, jako że zawierało np. odniesienia, które nie zostały uprzednio wspomniane w książce, ale widać, iż autorka chciała nim nadać opowieści tematyczną klamrę.
Uważam, że „Odlecieć jak najdalej” to dobry sposób na czytelniczą rozrywkę, choć raczej taką z rodzaju tych spokojnych, służących zarówno odpoczynkowi, jak i namysłowi np. nad przeszłością kraju.

„Odlecieć jak najdalej” to historia nastoletniej Oli i jej babci Krystyny, które żyją w Polsce lat 60-tych, borykając się z problemami, jakie stwarzały realia PRL-u, oraz swoim dramatem rodzinnym.
Powieść to wycinek z ich codzienności, w której panujący ustrój niejednokrotnie utrudnia zwyk...

Rozwiń

Zwiń